Een voorbeeld: door met mij te praten over economisch populisme, citeerde ze geen leden van de Lefty Squad, maar controleerde ze in plaats daarvan een heel andere collega. “Kijk naar een voorliner zoals Jared Golden, die voor iedereen op Medicare is,” zei ze, onder verwijzing naar de Maine-congreslid die een liberale positie heeft uitgezet in de gezondheidszorg, ondanks dat het een zelf geïdentificeerd “progressief conservatief” is dat een Trumpy-district vertegenwoordigt. “Daarom zeg ik dat we een afwijzing van dit linksrecht moeten hebben, omdat er mensen zijn die in bepaalde problemen kunnen leunen,” zei mevrouw Ocasio-Cortez. “Natuurlijk, er zijn derde rails zoals immigratie die niet in elk district gaan vliegen. Maar dat betekent niet dat we geen beleid vocaal ondersteunen dat mensen zal helpen hun rekeningen te betalen.”
De heer Golden ziet de dingen een beetje anders – “De mensen thuis weten dat ik niet in dezelfde richting rijd die ze is,” vertelde hij me – en zou populisme in een aantal iets verschillende richtingen nemen, zoals het concentreren op schuldenreductie. (De heer Golden heeft de Medicare-voor-alle wetgeving in 2019 mede gesponsord, maar heeft zijn steun teruggetrokken en is nu een voorstander van een universeel preventief en basiszorgmodel dat niet zou wegnemen met privéplannen.) Maar zelfs als de twee niet perfect zijn uitgelijnd, bieden ze een gevoel dat er energie en vastberadenheid is in een partij die veel Amerikanen hebben aangebracht.
Hoe ver mevrouw Ocasio-Cortez kan gaan, is nu een hot topic voor veel Democraten. Met haar jeugd, charisma, sociale media -vaardigheden en politieke savvy, wordt er tegenwoordig over gesproken als niet alleen de voor de hand liggende erfgenaam van de heer Sanders als leider van de progressieve beweging, maar als een mogelijke presidentiële mededinger voor 2028. Dit erkent zowel haar potentieel en voelt op zijn best prematuur.
Mevrouw Ocasio-Cortez is misschien wel de bekendste progressieve figuur in het gekozen kantoor-sorry, Bernie! – met alle verdeeldheid die daarmee gepaard gaat. Haar louter bestaan draait Republikeinen tot op zekere hoogte die doen denken aan hun reactie op Nancy Pelosi in haar hoogtijdagen. Inderdaad, mevrouw Ocasio-Cortez lijkt me het potentieel te hebben om een congresmacht te zijn in het Pelosi-model: een fel progressief uit een diepblauw district, belasterd door Republikeinen als een linkse extremist, zelfs als haar pragmatisme en strategisch denken ondergeschikt worden. Ze heeft in 2019 het huis binnengeblazen als een lefty bomwerper in 2019, sindsdien heeft ze stappen gezet om relaties op te bouwen in haar caucus, ook door campagnecontant geld uit te delen aan meer conservatieve collega’s in frontline -districten.
De Fighting Oligarchy Tour georganiseerd door Mr. Sanders en met haar als een “speciale gast” trok gevestigde menigten in cijfers in een presidentiële campagne: ongeveer 15.000 in Tempe, Ariz.; 11.000 in Greeley, Colo.; 34.000 in Denver. Deze gebeurtenissen gaan over meer dan beleid of ideologie, maar ook pure emotie. De frustratie en woede onder democratische kiezers zijn tegenwoordig voelbaar. (Vraag het maar aan Chuck Schumer.) Democraten die door de heer Trump worden gekreukt om leiders die hun gevoel van urgentie delen.
