Op de eerste plaats van het eerste “Planning Forum” van zijn kabinet – wat eerdere premiers een kabinet “retraite” zouden hebben genoemd – vertelde Mark Carney op verslaggevers dat zijn ministers allemaal één mandaatbrief hadden gekregen.
“Het weerspiegelt een uniforme missie,” zei de premier over zijn missief. “Deze ene brief schetst de kernprioriteiten van de nieuwe regering van Canada en weerspiegelt het mandaat dat Canadezen ons hebben gegeven.”
Komen op iets minder dan 800 woorden, Carney’s mandaatbrief contrasten op mogelijk interessante manieren met de Wordier Epistles Dat zijn voorganger in 2015 werd vrijgegeven. Maar hoe beknopt, de brief van Carney maakt ook nog steeds de grote uitdagingen en doelen die nu voor deze nieuwe regering zijn aangelegd.
Het uitgeven van mandaatbrieven aan kabinetsministers is geen nieuwe praktijk. Maar totdat Justin Trudeau besloot om in november 2015 publiekelijk een reeks brieven voor zijn nieuwe ministers te plaatsen, werden de memo’s met de officiële marcherende bevelen van een minister vertrouwelijk gehouden – alleen gezien door de ministers zelf en een handvol hoge ambtenaren.
Het is geweest beweringen dat deze praktijk van het officieel instrueren van ministers een deel van haar nut verloor zodra de brieven waren opgesteld voor publieke consumptie. Maar de aanpak van Trudeau had nog steeds een potentiële waarde in termen van zowel transparantie als verantwoording.
Deze week in het kader: premier Mark Carney vormt het toneel voor een troonstaat met een mandaatbrief met taken en prioriteiten voor zijn kabinet. Canada kijkt verder dan de VS voor bondgenoten. En liberale parlementsleden zullen binnenkort beslissen of ze zichzelf de bevoegdheden geven om leiderschapsbeoordelingen te bestellen.
Elk van de brieven van Trudeau omvatte een lange preambule die als het ware de verklaarde principes van de regering uiteenzet (of adverteren). Voor elke minister werd vervolgens een specifieke reeks taken beschreven-in wezen een takenlijst waarin werd uitgelegd voor welke beleidsinitiatieven de minister verantwoordelijk was. Voor het grootste deel werden deze items afkomstig uit verplichtingen in het campagneplatform van de liberale partij.
De Brief uitgegeven aan de minister van Volksgezondheidbijvoorbeeld, bevatte tien opsommingstekens, waaronder instructies om nieuwe financieringsovereenkomsten in de gezondheidszorg met provinciale en territoriale overheden na te gaan (en wat die overeenkomsten idealiter zouden omvatten).
Door de officiële telling van de Trudeau -regering omvatte die eerste set mandaatbrieven niet minder dan 289 initiatieven die ministers zouden voltooien – een uitgebreide lijst met taken die de regering later Collateed en online gevolgd in een “mandaatbrieftracker.”
In de eigen schatting van de Trudeau -regering deden haar ministers het goed goed bij het voltooien van die eerste reeks taken – een oordeel dat in grote lijnen werd ondersteund door onafhankelijke onderzoekers die keek naar de beloften en acties van de liberale regering. Tegelijkertijd was het eerlijk om te vragen of 289 verplichtingen helemaal te veel verplichtingen waren (daaropvolgende mandaatbrieven brachten dat totaal, door de telling van de regering, naar 432 verplichtingen).
Carney’s zeven prioriteiten
In plaats van een gespecificeerde lijst met verplichtingen, draait Carney’s brief zich op een lijst met zeven ‘prioriteiten’. En in een poging om de focus van de regering te beperken en te definiëren, doet Carney’s lijst enigszins denken aan de lijst met Vijf prioriteiten dat de conservatieven van Stephen Harper zich identificeerden voordat ze in 2006 naar zijn kantoor kwamen.
Maar hoe dicht bij het aantal ook, Harper’s verklaarde doelen waren eenvoudiger. Een conservatieve regering, zei hij, zou nieuwe ethische wetgeving aannemen, de GST verminderen, nieuwe verplichte minimale veroordelingseisen opleggen, een nieuw kindervoordeel implementeren en nieuwe wachttijdgaranties vaststellen voor bepaalde medische procedures. De conservatieve regering controleerde de eerste vier items met relatief gemak en vervolgens stilletjes niet meer zorgen te maken over de vijfde.
Carney’s prioriteiten zijn niet zo netjes.
De nieuwe liberale regering zal zich richten op: opnieuw onderhandelen over de relatie van Canada met de Verenigde Staten en het versterken van de betrekkingen met andere landen; het verwijderen van interprovinciale handelsbelemmeringen en het versnellen van grote infrastructuurprojecten; Canadezen helpen met de kosten van levensonderhoud; Huisvesting betaalbaarder maken en een moderne woningindustrie katalyseren; het bouwen van het Canadese militaire en het versterken van de binnenlandse veiligheid; heroriëntatie van immigratie; en het verlagen van de kosten van overheidsactiviteiten.
Op één niveau kan het besluit van Carney om zeven brede prioriteiten te schetsen, in plaats van elke minister publiekelijk in rekening te brengen met een checklist van taken, leden van het kabinet meer ruimte geven om te manoeuvreren – om hun eigen ideeën en initiatieven te bedenken en te stimuleren. Na het schetsen van de zeven prioriteiten van de regering, vraagt Carney elke minister om beide te “identificeren” “hoe specifiek u kunt bijdragen aan deze missies” en “de belangrijkste doelen en maatregelen van succes waarop u de resultaten kunt evalueren die u zult bereiken.”
Of dit het soort ‘kabinetsregering’ terugbrengt waarvoor sommige lang nog te zien is, maar de zeven grote prioriteiten van Carney kunnen ook worden gelezen als zeven grote uitdagingen waaraan moet worden aangegaan.
“We moeten een reeks ongekende uitdagingen aangaan,” schrijft Carney in de preambule van de brief “met zowel een gedisciplineerde focus op kernprioriteiten als nieuwe benaderingen van regelen.”
En te midden van die ongekende uitdagingen, ontbreekt Carney blijkbaar niet aan ambitie. Hij sprak dinsdag met verslaggevers, hij zei dat zijn regering “belast is om de sterkste economie in de G7 op te bouwen, een economie die voor iedereen werkt.”
Vier jaar, als dit parlement zelfs zo lang duurt, is niet lang om van Canada de afgunst van de G7 te veranderen. En verschillende dingen waar Carney zich op wil concentreren – het bouwen van grote infrastructuur, het verkrijgen van militaire uitrusting – is bekend dat ze tijd nemen. Het is de rest van het decennium of langer met de rechtermetplaats van de woningen.
Maar Carney steunt niet weg van het gevoel van urgentie dat hij tijdens de campagne van dit voorjaar benadrukte. En zelfs slechts twee of drie jaar kan voldoende tijd zijn, indien verstandig gebruikt, om echte vooruitgang te tonen over elk van deze prioriteiten.
Zonder een set gespecificeerde lijsten met te uitvoeren taken, kan ook meer aandacht worden besteed aan de feitelijke resultaten van de acties van de overheid – een focus die de Trudeau -liberalen moeite hadden om vast te stellen.
Er is veel te zeggen voor politieke partijen die het publiek vertellen wat ze met macht zullen doen en evenveel te zeggen dat regeringen hun verplichtingen goed zullen maken. Maar regeren is meer dan een kwestie van vinkjes.
