Voor de bewustmakingsmaand van de geestelijke gezondheidszorg vroegen we Latijnse comedians en makers dat we bewonderen hoe komedie hen heeft ondersteund bij het overwinnen van trauma en het confronteren van de belangrijkste uitdagingen van het leven. Lees hier de stukken.
Een van de dingen die ik leuk vind aan komedie is hoe het mijn persoonlijkheid combineert met mijn doel. Ik kreeg de diagnose depressie toen ik 14 jaar oud was, een tijd dat ik mijn leven begon te vergelijken met dat van mijn middelbare schoolvelden en snel de verschillen opmerkte. Destijds hadden de meeste van mijn collega’s nog nooit een aanzienlijk verlies ervaren zoals ik had. Terwijl ze bezig waren met kleding, roddels en popcultuur, worstelde ik met gedachten aan de dood. Deze gevoelloosheid voor gewone zorgen leidde me tot een diepe existentiële crisis.
Mijn worsteling met depressie werd al vroeg veroorzaakt door het verlies van verschillende familieleden, waaronder mijn moeder en mijn grootmoeder. Het verwerken van deze verliezen kostte jaren van therapie. Als cabaretier heeft me in staat gesteld om herinneringen als een puzzel samen te voegen om het grotere geheel van mijn leven te begrijpen. Elke keer als ik de lagen van mijn ervaringen ontslaat, ontdek ik de humor die erin is ingebed.
Als jong meisje wist ik niet dat mijn biologische moeder was overleden; Mij werd verteld om mijn grootmoeder Mama te bellen. Hoewel er een foto was van een andere vrouw op de mantel die op mij leek, zou mijn grootmoeder de vraag afbuigen wanneer ik naar haar informeerde. Ze was een meester om me een gewaardeerd en speciaal te laten voelen en was altijd klaar om naar me te luisteren, en noemde me haar kleine Cotorra.
Ik weet niet zeker of ik een natuurlijk gevoel voor humor had, maar mijn grootmoeder zag zeker een grote persoonlijkheid in mij en koesterde het. Ik zou haar reacties en gelach peilen om mijn verhalen aan te passen. Wanneer we bezoekers hadden, zou ze me vragen met: “Sasha, Ven Acá, Dile Lo Que Me Dijiste!” signalerend dat het showtime was. Ik herinner me dat ik de kamer voor het eerst oplichtte, personages en beroemdheden uit televisie nabootst, denkend dat heel Amerika het glamoureuze Hollywood was, in tegenstelling tot mijn geboorteplaats in de Bronx, NY.
Mijn grootmoeder stierf van darmkanker kort nadat we zijn verhuisd van de hoofdstad van Dr, Santo Domingo, naar New York. Het was rond deze tijd dat ik eindelijk leerde over mijn overleden biologische moeder. Overgang van een licht in de kamer naar het gevoel de olifant in de kamer, verhuisde ik bij mijn vader, zijn vrouw en hun kinderen. Ik werd sterk eraan herinnerd dat ik het product van een affaire was. In dat huishouden leerde ik mijn humor te hanteren om te overleven, om spanningen onschadelijk te maken en maakte ik mezelf vaak de kolf van grappen tijdens een van de meest emotioneel isolerende periodes van mijn leven.
Op de middelbare school had ik moeite om in te passen vanwege de hoeveelheid verlies die ik op jonge leeftijd heb meegemaakt. Ik voelde me jaloers op geen nucleair gezin. Het was een constante herinnering aan mij aan wat ik miste. Op jonge leeftijd voelde ik mijn sterfelijkheid diep, wetende dat, ongeacht hoeveel ik bad, mijn geliefden nooit meer terug zouden komen. Niet veel van mijn collega’s zouden er destijds mee kunnen betrekking hebben. Dientengevolge begon ik van mijn realiteit te lossen en gebruikte ik humor als een manier om anderen te vermaken om mezelf af te leiden van mijn pijn. Dit werkte pas totdat ik besefte dat ik de enige was die niet lachte. Ik begon mijn echte komische stem te vinden na het ontdekken van komedie op YouTube. Het werd een coping -mechanisme en was een keerpunt voor mij. Op 15-jarige leeftijd heb ik mezelf ondergedompeld in alle vormen van komedie-films, stand-ups en sitcoms. Vooral stand-up comedy leerde me dat pijn een rechtmatige plek in de wereld had.
Nu beschouw ik mijn familiedynamiek als een sitcom, typerend voor veel immigranten Amerikaanse families met sterke hiërarchieën. We gebruiken humor als een vorm van micro -agressie en zijn indirect direct over omstreden onderwerpen zoals geslacht en politiek. Onze meningsverschillen zijn geen redenen om los te koppelen, maar kansen om met de chaos in contact te komen en de humor erin te vinden.
Komedie werd een therapeutisch hulpmiddel toen ik het begon te gebruiken om mezelf uit te drukken door hyperbool, sarcasme en vergelijkingen, een gemeenschap op te bouwen die me hielp depressie te bestrijden tijdens moeilijke tijden. Komedie zorgt voor relateerbaarheid. Het gevoel dat iemand begrijpt dat je oorsprong vaak kan helpen bij het genezen. In 2015 gebruikte ik Instagram om mijn verhalen en perspectieven te delen en tegelijkertijd komische verlichting te bieden aan mijn volgers. Na een korte periode op het platform te zijn geweest, begon mijn inhoud viral te worden en hielp mijn carrière als cabaretier en actrice te lanceren.
Komedie is een essentiële ruimte voor Latijnen, vooral immigranten en hun nakomelingen. Het stelt ons in staat om onze verhalen te vertellen, onze dubbele identiteiten te vieren en de uitdagingen van het navigeren van twee werelden aan te nemen. Het weerspiegelt onze veerkracht, capaciteit om vreugde te vinden te midden van tegenspoed en meedogenloos streven naar zichtbaarheid en begrip in een samenleving die onze stemmen vaak opzij gaat.
Vandaag zie ik de goede en slechte momenten in het leven als materiaal, wat me inspireert om gedachten en ideeën op te schrijven. Het beheren van mijn geestelijke gezondheid omvat een delicate balans van het eren van mijn culturele en familiale wortels naast mijn persoonlijke ambities. Het beschermen van je vrede is van vitaal belang, maar niet wanneer je jezelf in een bubbel isoleert. Humor leeft in mijn dagelijkse leven; Het wordt gevonden in het alledaagse, pijn en onverwacht. Ik moedig anderen aan om erin te leunen; Het kan je volgende stuk materiaal inspireren. Een goede cabaretier is ontwapenend, herkenbaar en provocerend, en ik ben toegewijd om al deze dingen te zijn.
Komedie heeft me geleerd om mijn leven te koesteren en vergelijkingen te schuwen, want vergelijking is de dief van vreugde, en het is moeilijk om je depressief te voelen als je in dankbaarheid leeft.
