An invasie door een buurman met territoriale ambities. Een moedwillige veronachtzaming van het internationale recht. Een potentiële deal met Trump over kritieke mineralen.
Nee, dit is niet Oekraïne – we beschrijven de tragische gebeurtenissen in de Democratische Republiek Congo. In 2021 steunde Rwanda een opstand in Congo, de vijfde keer dat het de afgelopen 30 jaar heeft gedaan. In januari escaleerde het conflict scherp, terwijl Rwandese troepen en hun M23 -rebellenbonds de controle namen over Bukavu en Goma, de grootste stad in het oosten van Congo. De twee grenssteden zijn de thuisbasis van 3 miljoen mensen.
Net zoals hoe Rusland de bezetting van Donbas heeft gerechtvaardigd, beweert Rwanda een etnische minderheid te beschermen – in dit geval de Tutsi -gemeenschap, die in beide landen woont. En, net als bij de Russische president Vladimir Poetin, beweert zijn Rwandese tegenhanger Paul Kagame, zelf een Tutsi, dat zijn land existentiële veiligheidsproblemen heeft. Beide redenen zijn overdreven door Rwanda.
De crisis in Congo heeft sinds het begin van het jaar 700.000 mensen verplaatst en duizenden gedood. Humanitaire organisaties worstelen om te voeden en onderdak te geven aan mensen in nood nu dat USAID een groot deel van de $ 800 miljoen heeft verlaagd die het aan de Congo biedt, die 70% van het gehele hulpbudget van het land bedroeg. De crisis bedreigt ook de stabiliteit van de regering in de Congolese hoofdstad Kinshasa, evenals in Burundi, die troepen heeft gestuurd om de Congo te helpen. Als we niet handelen, kan deze crisis Centraal -Afrika overspoelen.
In tegenstelling tot Oekraïne deed de internationale gemeenschap weinig om de crisis in Congo tot een maand geleden aan te pakken. Drie jaar lang hebben het VK en de EU de hulp aan Rwanda daadwerkelijk verhoogd ondanks de steun van de M23. De VS bleven de grootste donor van Rwanda blijven. Het kleine, zich ontwikkelende landhuis van 14 miljoen mensen heeft ontdekt hoe hij zichzelf nuttig kan maken, zelfs onmisbaar voor westerse mogendheden. Het heeft troepen naar Noord -Mozambique gestuurd, waar een jihadistische opstand grote Franse en Italiaanse gasprojecten heeft bedreigd, en het heeft controversieel aangeboden asielzoekers uit het VK en Denemarken te hosten.
En toch heeft het Westen een enorme hefboomwerking. Hoewel Rwanda zijn inkomsten heeft gediversifieerd – inclusief door zijn minerale export te verhogen tot meer dan $ 1 miljard per jaar, waarvan de meeste experts denken van de Congo – moet het zijn reputatie bij buitenlandse donoren behouden.
In 2012, toen Rwanda dezelfde M23 -rebellen steunde, was de Obama -administratie van cruciaal belang om de crisis snel te beëindigen door hulp te snijden en een senior diplomaat te sturen om een vredesovereenkomst te helpen. Terwijl de VS deze keer ook hulp en bestraft Senior Rwandese functionarissen heeft gestraft, is er veel meer dat het zou kunnen doen: visumverboden opleggen, zaken en reisadviezen geven en de Wereldbank onder druk zetten om ontwikkelingsprojecten op te schorten.
De particuliere sector speelt ook een rol. Ongewild, voetbalteams PSG, Arsenal en Bayern München nemen deel aan sportwashing door “Visit Rwanda” te promoten op hun truien en in hun stadions. Beroemdheden hebben de afgelopen drie jaar ook bezocht – onder hen onder hen Kevin Hart, Idris Elba, Ellen DeGeneres en Danai Gurira – veel foto’s maken met president Kagame. Meer recent, twee weken na de M23 -aanval op Goma en Bukavu, trad John Legend op in Kigali. (In reactie op de daaropvolgende terugslag zei hij: “Ik geloof niet dat we de mensen van Rwanda moeten straffen en de mensen van andere landen moeten straffen wanneer we het niet eens zijn met hun leiders.”)
Druk op Rwanda kan een kortetermijnoplossing voor de crisis in Congo produceren. België, de voormalige koloniale heerser van Rwanda, verbrak maandag de banden met het land over zijn inval in Congo. De EU kondigde ook op dezelfde dag sancties aan tegen Rwanda voor zijn invasie in Oost -Congo en plunderde zijn minerale rijkdom.
De hoop is dat deze en andere druk eerst kan leiden tot een staakt -het -vuren, waardoor Rwandese troepen en de M23 worden gedwongen zich terug te trekken uit Oost -Congo, en vervolgens een deal met de M23 -rebellen die de Congolese soevereiniteit niet in gevaar brengen. Kagame en Congolese president Felix Tshisekedi hielden dinsdag directe gesprekken in Qatar en riepen op tot een “onmiddellijk staakt -het -vuren” in het oosten van Congo, maar het is onduidelijk of M23 de oproep zal bekleden nadat het eerder deze week werd teruggekeerd door vredesbesprekingen.
Toch vereist deze Congolese Groundhog-dag-met een nieuwe door Rwandes gesteunde rebellie die eens in de paar jaar verschijnt-een oplossing op langere termijn. Het is onmogelijk om de aanhoudende bestuurscrisis in Congo te negeren.
Een Shambolic Congolese leger van 130.000 – ondersteund door Burundians, lokale milities en een regionale kracht van Zuid -Afrikanen, Malawiërs en Tanzaniërs – werd verslagen door een gezamenlijke Rwandese en M23 -kracht van ongeveer 10.000 tot 14.000. Opportunistische Congolese politici en predikers hebben haatdragende toespraak tegen de Congolese Tutsi -gemeenschap versterkt, waaruit de meeste M23 -leiders komen. In veel opzichten is de vijand van Kinshasa zichzelf.
Congolese leiders hebben de neiging tot Invective en om al hun kwalen de schuld te geven aan Rwanda. Maar de leiders van Congo moeten ook naar binnen gaan kijken. Het voortdurende optreden tegen de oppositie en het bod van Tshisekedi om de grondwet te veranderen om aan de macht te blijven boven termijnlimieten, heeft sommige tegenstanders in de armen van de M23 en Rwanda geduwd. De verwaarlozing van de beveiligingsdiensten door de staat heeft ook corruptie en verwarring mogelijk gemaakt om het leger en de politie te laten festreren. Op de lange termijn-en de heilige graal van Congolese protestbewegingen die generaties teruggaan-moeten de Congolese mensen de verlammende crisis van corruptie en misgieter aanpakken, met name in de veiligheidstroepen.
Ten slotte zal de belangrijkste uitdaging zijn om een conflicteconomie te transformeren in een vrede. In het verleden leefden Congo, Rwanda en Burundi in vrede samen. In de jaren zeventig en 80 vormden ze bijvoorbeeld een regionale bank die investeerde in de landbouw, evenals een elektriciteitsbedrijf. Zelfs tijdens deze laatste gevechten zijn ambtenaren uit alle drie de landen een hydro -elektrische dam aan hun gezamenlijke grens blijven bemannen. Tegenwoordig worden miljarden dollars in goud, tin en tantalum elk jaar naar Congo’s buren gesmokkeld. Ook hier kunnen landen samenwerken aan het verfijnen en traceren van deze mineralen, waardoor mineralen een motor van groei veranderen in plaats van een conflictvloer.
