‘Sikandar’ filmrecensie: Salman Khan’s sociaal-politieke verklaring mist Sting

Salman speelt Sanjay Rajkot, aka Sikandar, een Gujarati Royal met een hart van goud. Een goed speler, we leren zijn zaak niet kennen, maar zijn liefhebbende vrouw (Rashmika Mandanna) voelt zich een beetje genegeerd. Op een dag slaat hij een wulpse jongen in een bewegend vliegtuig om een ​​vrouw te beschermen. De jongen blijkt de zoon van de minister van Binnenlandse Zaken te zijn, wat resulteert in een uitputtingsoorlog. Een persoonlijk verlies leidt tot een golf van emoties die Sikandar in geweld duwt.

Salman Khan in een Still from ‘Sikandar’ | Fotocredit: Nadiadwalagrandson/YouTube

Tegenwoordig lijkt het erop dat er zoveel DOS en Don’S in Salman’s beeldopbouw of beeldbesparende oefening zijn dat het personage dat hij speelt kleurloos wordt. Hij kan niet worden gezien om het pistool of het meisje te achtervolgen. Deze openlijke drang om onberispelijk te zijn, maakt de ervaring gemakkelijk, omdat hij steevast als een kerstman zonder baard eindigt.

De schrijver bloedt zijn pen om ons de syncretische oorsprong van de meerdere namen van het personage te laten begrijpen. Het verhaal begint met een EID-type nummer en eindigt met een holi-nummer met belachelijke teksten waarbij Shambhu rijmt met tambu (paal). Salman wordt gezien in saffraan en bewaakt ook een oude man in een schedelpet. Kortom, dozen zijn mechanisch afgevinkt om politiek correct te zijn. Een minister van Binnenlandse Zaken (Sathyaraj) met een kale path die een gewetenloze zoon (Prateik Patil) beschermt, stuurt onze verbeelding een tijdje in overdrive, maar het resultaat is vrij gewoon.

Thematische subversie werkt wanneer de bovenste laag net zo vruchtbaar is als degene eronder. Hier is er nauwelijks iets om te scheren. De truc is dat het publiek niet leert weten wanneer Salman Khan eindigt en Sikandar begint. Maar het blijkt dat we Salman op de schouders van Sikandar zitten om zijn goede werk en grieven te spellen. Noem het lui of een geval van overschrijven, het verhaal werkt als een surrogaatadvertentie voor zijn liefdadigheidswerk, of klinkt als een bedreiging dat als Salman verder het doelwit is, hij de politieke arena zal betreden door herhaaldelijk aan zijn fan te pronken. Als hij brult: ‘Qayde Main Rahoge Toh Fayde Main Rahoge (Als je je zelf gedraagt, zul je veilig zijn), ‘het klinkt als een antwoord op de recente aanvallen op hem.

De muziek van Pritam is slechts een notitie boven voetgangers. Bekend om het creëren van een intrigeslaag tussen de actiescènes, is de verhalen van Murugadoss hier behoorlijk plat. Gevuld met bumperstickerberichten, voelen de lessen over orgaandonatie en milieu- en morele vervuiling gekunsteld. Er is ook een opmerking tegen de Alpha-man, maar het wordt allemaal op een hardhandige manier geleverd met weinig cohesie, waardoor het steeds moeilijker wordt om met de benarde toestand van de artiesten om te gaan.

Salman Khan in een Still from ‘Sikandar’ | Fotocredit: Nadiadwalagrandson/YouTube

Salman’s stijve aanwezigheid en geslingerde dialooglevering voegt toe aan de ellende. De actiechoreografie heeft weinig nieuwheid. Bij afwezigheid van effectief camerawork lijkt het erop dat mensen in de rij staan ​​om in elkaar te worden geslagen door een ster wiens intentie intact is maar behendigheid afneemt. Opgezadeld met stockdialogen, voegt Rashmika nog een film toe aan haar filmografie waar haar taak is om het ego van de ster te stimuleren. Sharman Joshi en Kajal Agarwal hebben weinig te doen om hun aanwezigheid te rechtvaardigen. Sathyaraj blijft zijn tanden knarsen alsof hij weet wat er met dit materiaal had kunnen worden gedaan.

Met Empuraanmet zijn eigen Bajrangi, die in theaters loopt, kan Bollywood inspiratie uit het zuiden halen om een ​​politieke verklaring in stijl af te leggen.

Sikandar loopt momenteel in theaters