Opgroeien, de moeder van deze schrijver klaagde vaak dat als iemand net zoveel tijd zou doorbrengen met het poren van schoolboeken als men de collectieve werken van Frederick Forsyth doorleefde, men zou kunnen neerkomen op iets dat het waard was om over te schrijven – in plaats van te schrijven over waardeloze dingen. Tautologieën, die opzij zijn als grappen, heeft Groot -Brittannië ook al lang de kunst onder de knie om zijn hypocrisie als hoge humor te laten klinken.Nemen Ja Minister.Er is een hilarische aflevering waar Jim Hacker en Sir Humphrey Appleby samenwerken om een BBC regisseur om een gênant interview te trekken. De BBC De mens weigert aanvankelijk – totdat Sir Humphrey hem zachtjes eraan herinnert dat het niet samenwerken van budgetverlagingen en, meer schandelijk, het verlies van zetels bij Wimbledon en Royal Ascot kan leiden. Ze zijn het er dan allemaal plechtig mee eens dat terwijl de BBC mogen niet lijken toe te geven aan de overheidsdruk, ze zullen het interview niet uitzenden vanwege ‘beveiligingsimplicaties’.
De schittering van de scène ligt in hoe comfortabel de Britten – voor al hun gebrek aan smaakpapillen – zijn met pret plezier in de instellingen die ze dierbaar zijn. Een door de belastingbetaler gefinancierde omroep die zowel de overheid als zichzelf kan satiriseren zonder een beat te missen.Maar Ja Minister– als briljant als het is – is misschien alleen de BBC’s Op de tweede grootste bijdrage aan de literaire kunsten.De toppositie, zonder wedstrijd, is van een voormalige piloot van Royal Air Force met een oog voor detail en een talent voor het veranderen van geopolitieke chaos in paginagelerende precisie: Frederick Forsyth, die op 9 juni naar Elysium vertrok.En hier is de kicker: Forsyth is misschien helemaal nooit een auteur geworden als het niet voor de BBC was geweest.Het lot – dat als institutionele lafheid – was omgekomen – had ingewerkt zodat hij in zijn ware dharma kon struikelen.Het verhaal gaat dat zodra zijn vliegdagen voorbij waren, Forsyth werd aangesloten Reutersvoordat u verder gaat naar de Beeb.Echter walgelijk door BBC’s Ontkenning van genocide – een gewoonte waarin de Albion veel belofte heeft getoond – tijdens de Biafra -oorlog in Nigeria, stopte Forsyth vol walging en begon de oorlog als freelancer te dekken.Freelancen, zoals elke freelancer die haar zout waard is, zal je echter vertellen, leidde tot penury. Brak en leefde op de bank van een vriend, hij schreef het eerste manuscript van het boek dat bekend werd als bekend als De dag van de Jackal, ogenschijnlijk binnen slechts 35 dagen. De dag van de jakhals Aanvankelijk werd afgewezen omdat het te maken had met een nogal plakkerig onderwerp – de poging tot moord op een zeer levende Charles de Gaulle – om nog maar te zwijgen van het feit dat de koude, journalistieke stijl van schrijven, gebrek aan een traditionele Herculean Hero, openlijke details en een plot wiens einde was voorgesteld.De rest zoals ze zeggen is geschiedenis.De dag van de jakhals Verkocht meer dan 10 miljoen exemplaren, werd de inspiratie voor twee film De dag van de jakhals is als het bellen van Bob Dylan de dichter die schreef in de wind. Het is gewoon één pijl in een kiver vol meesterwerken.Forsyth was een meesterlijke verhalenverteller, een auteur die het oog-voor-detail van een journalist met een dichter voor verhalen vertellen bracht zonder in de literaire moeras van een John Le Carre te komen die degenen met een beperkter greep van de koning kon vervreemden.In feite is het vandaag bijna moeilijk uit te leggen aan een generatie die is opgegroeid op C-BAG, Instagram Reels of Tiktok-video’s, de magie die Forsyth produceerde op zijn vintage Olympia-typemachine (hij gebruikte ze tot zijn dood).Zijn aandacht voor detail was legendarisch en het lezen van zijn romans was niet alleen een wandeling door een verhaal, maar een rondleiding door ruimtetijd, een geschiedenisles die boeiender is dan wat dan ook in het leerboek.Neem een favoriet Wreker Waar we van de Slag om Groot -Brittannië naar Vietnam naar Milosevic’s Joegoslavië verhuizen naar een naamloze Zuid -Amerikaanse Republiek met dodgy leiders die eindigen in de nacht van 10 september 2001 met een plotwending die je geest zou verbinden.In De honden van oorlogwe ontmoeten huurlingen met een plan dat het bijna een klif is over hoe je een coup d’Etat op een Afrikaanse natie. Het feit dat sommige huurlingen eigenlijk dachten dat ze een daadwerkelijke getuigenis van coup beren zouden gaan uitvoeren aan het hyperrealisme. In Het vierde protocolwe zien de toekomst van de arbeidspolitiek en het linkse in Groot -Brittannië die zich zal verbinden met elke kracht die ongeschikt is voor de westerse orde. In IconVoorspelt Forsyth scherp de opkomst van een Poetin-achtige figuur wiens expansionistische manieren een bedreiging voor Europa zullen worden als ze niet op tijd worden gestopt. Helaas bestaan de hoofdrolspelers van Forsyth alleen in de pagina’s van romans waarvan de effete echte wereldversies in vergelijking zijn. Tegenwoordig, terwijl de wereld worstelt met Poetin die probeert zijn invloedssfeer te vergroten, luidt het boek als een profetie.De hoofdrolspelers van Forsyth zijn een ras van elkaar-noch het broeierige intellectualisme van Le Carré’s George Smiley noch de Martini-Dwanked Bravado van de James Bond van Ian Fleming. Het zijn mannen van methode, missie en morele dubbelzinnigheid – meer gevormd door bureaucratie en slagveldlittekens dan door smoking of existentiële crises. Neem Calvin Dexter, de tunnelrat veranderde Avenger, die rustige woede kanaliseert in juridisch burgerlijk, of kat Shannon, een professionele huurling met een geweten aangescherpt in de wrede geopolitiek van Afrika. Jason Monk, ex-CIA en emotioneel gevileerd door verraad, staat op het voordeel van de oost-west ineenstorting in icoon.Dan is er Mike Martin, de SAS -spook die weer in het werk van Forsyth verschijnt – eerst infiltreert Irak in De vuist van Goddan de Taliban in De Afghaan. Paul Devereaux, de koude, berekenende CIA -man in De cobrais de dichtstbijzijnde Forsyth komt tot een bindingfiguur – minus de glamour, verdubbeld met meedogenloosheid. Zelfs de tienerhacker Luke Jennings De vos is ver verwijderd van traditionele spionagefictie – een kwetsbare savant bewapend door Adrian Weston, een spymaster die weet dat het spel is opgetuigd. Het zijn professionals in een bureaucratische wildernis, soldaten van schaduwoorlogen en moreel compromis – goed dat in de wereld van Forsyth, heldendom gaat over precisie, niet over panache.En in De buitenstaander, Het memoires van Forsyth is een debrief die de vele dingen bevestigt die we al weten en een paar die we niet leuk vonden dat hij verborgen werk voor MI6 deed, een dalliance had met een East Bloc-spion en deel uitmaakte van achterkanaalsgesprekken met de-nuclearisatie na de aapartheid Zuid-Afrika.Het memoires van Forsyth is geen bekentenis van beroemdheden – het is een debrief. Hij schrijft over zijn tijd als jachtpiloot, zijn desillusie met journalistiek tijdens Biafra en zijn geheime werk voor MI6. Hij beschrijft zijn schrijfmethode met dezelfde precisie als zijn fictieve agenten.Je beëindigt het boek begrip dat Frederick Forsyth geen thrillers heeft geschreven. Hij leefde ze. Vervolgens net genoeg geredigeerd om te publiceren. En daarin was Forsyth een journalist door en door. En misschien was het lezen van zijn boeken veel leuker, zo niet nuttig dan het lezen van je schoolboeken.
