Deze eerste persoon is de ervaring van Luke Galati, die in Toronto woont. Voor meer informatie over de verhalen van CBC, alstublieft Zie de FAQ.
De psychiatrische afdeling is een plek die niemand wil zijn.
Maar het is een plek waar je misschien op een gegeven moment moet zijn als je met een geestelijke gezondheidstoestand leeft.
Het is niets beschamend om toe te geven dat je soms hulp nodig hebt. In 2023 bracht ik drie maanden door in een ziekenhuis in het centrum van Toronto.
Ik leef met een bipolaire 1 -stoornis. De beste manier om uit te leggen wat ik heb meegemaakt als ik niet goed ben, is dat ik de hoogtepunten meer voel dan de dieptepunten van anderen die misschien een depressie hebben.
Ik ben door manie doorlopen, waar ik het contact met de realiteit verlies. Ik denk dat mensen die van me houden erop uit zijn om me te krijgen. Ik handel irrationeel. Maar in mijn gedachten is mijn wereld voor mij volkomen logisch. Ik geloof dat dingen die ik uiteindelijk realiseer, niet waar zijn als ik terugkom op mijn zintuigen.
Toen ik manie ervoer, heb ik veel ongebruikelijke en ronduit vreemde dingen gedaan. Niet alleen in mijn gedachten, maar ook in de buitenwereld. Ik heb online willekeurige meubels gekocht, die eigenlijk nog steeds ongeopend is bij mijn huis. Ik ging zelfs naar het vliegveld om te proberen een eenrichtingskaartje te nemen naar Banff. Ik had geen bagage, maar op dat moment voelde het helemaal rationeel.
Ik liep zelfs helemaal naar de buitenwijken, 60 kilometer van mijn huis. Ik dacht dat er mensen op de tv waren die me berichten probeerden te vertellen. Het is alsof mijn zintuigen en het vermogen om de wereld te begrijpen tijdelijk verkeerd bedraden waren.
Op het moment van mijn ziekenhuisopname was ik gestopt met het innemen van mijn medicatie en ik had al dagen niet geslapen, wat een trigger voor mij is. Ik erkende dat ik na een telefoontje met mijn therapeut in het ziekenhuis moest worden opgenomen.
Het was mijn langste verblijf van de vier keer dat ik in het ziekenhuis ben opgenomen.
Ik wil demystificeren wat op een psychiatrische afdeling zijn is omdat het moeilijk voor mij was, maar het is ook mogelijk om erna een bevredigend leven te hebben.
En ik ben niet de enige in deze ervaring. Volgens de Public Health Agency of Canadaelk jaar zijn er gemiddeld 520 geestelijke gezondheidsgerelateerde ziekenhuisopnames per 100.000 Canadezen van 15 jaar of ouder.
Je vroeg, mensen met een bipolaire stoornis antwoord.
Veruit de moeilijkste plaats voor mij om in het ziekenhuis te zijn, is de intensive care -eenheid (ICU).
Deze ruimte is klein en mist privacy. Je hebt vrijwel overal in de gaten gehouden waar je naartoe gaat. In sommige ziekenhuizen moet je een kamer delen met iemand, die niet ideaal is uit mijn ervaring.
Er is nergens om in de IC te gaan. Er was het bed of de stoel in mijn kamer of de dunne gang met heldere fluorescerende ziekenhuislichten die naar beneden schenen, met het verpleegstation achter een wand van glas.
Een van de verpleegkundigen die voor me hielp, Lucas Goldman, vertelde me later dat de kamers donkerder waren dan de meeste plaatsen en onpersoonlijk door ontwerp. Het is tenslotte geen hotel, zei hij. Het is bedoeld als een ongewenste plaats met lage stimuli om mensen te motiveren om te vertrekken in plaats van lange tijd te blijven. Saai door ontwerp. Zelfs mijn telefoon werd weggenomen totdat ik vooruitgang boekte.
Ik vond de ervaring moeilijk omdat ik omringd was door andere mensen die ook worstelden. Toen ik mensen van alle leeftijden die in dezelfde boot zaten, het gevoel had dat ik het gevoel had dat er echt iets mis was met mij. Het maakte me bang dat ik nooit uit de psychose zou gaan die ik doormaakte.
Soms zijn het de kleine dingen die je je het meest herinnert. Voor mij is het de structuur. U krijgt ’s ochtends uw medicatie. De verpleegkundigen controleren uw bloeddruk. Maaltijden komen drie keer per dag: ontbijt, lunch en diner op plastic trays. ‘S Nachts neem ik mijn medicijnen. Ik doe het dan de volgende dag opnieuw, elke dag gedurende drie maanden elke dag. Dat is het punt van de psychiatrische afdeling. De structuur, maaltijden, medicijnen, slaap en wat oefening hielpen allemaal mijn manie naar beneden te brengen en hielden me stabiel.
De artsen en verpleegkundigen bevinden zich aan de andere kant van een dik stuk glas. Het is alsof je een vis in een tank bent. Het is wel verstaan dat ze de patiënten moeten kunnen observeren. Vrijwel de enige keer dat ik niet werd gecontroleerd, was toen ik in de gedeelde wasruimte was.
Terwijl ik me na de eerste maand langzaam stabiliseerde, werd ik verplaatst van de ICU naar de 17e verdieping van het ziekenhuis. Dit was een grote stap voor mij en was iets waar ik naar streefde omdat het vooruitgang symboliseerde. Meer voorzieningen betekenden meer comfort. Het hebben van mijn eigen kamer met toegang tot mijn eigen toilet en een tv -kamer maakte een groot verschil.
In de buitenwereld ben ik een filmmaker en journalist. Natuurlijk was media een enorme uitlaatklep voor mij om door de ziekenhuisdagen te komen.
Uiteindelijk kreeg ik een radio. Hierdoor luisterde ik naar muziek om de lange dagen te passeren. Ik vond de radiopresentaties hilarisch en ze stonden me toe het gevoel te hebben dat ik constant vrienden had met mij, waardoor ik gezelschap hield.
In staat om het nieuws te vangen hielp me me verbonden te voelen. Het herinnerde me eraan dat er een hele wereld is die er nog is, zelfs als ik binnen vastzit.
Voor de eerste maand in het ziekenhuis kreeg ik niet veel te sporten. Ik zat veel rond en ik voelde me rusteloos. Ik ben iemand die heel fysiek actief is en graag basketbal speelt.
Dus deed ik alsof ik basketbal in mijn kamer speelde met een gele springkal. Deze dingen klinken triviaal, maar het gaf me een gevoel van spel en controle op een plek waar hoop verloren kan gaan.
Ik begon ook in mijn kleine kamer te lopen, heen en weer. Ik voelde me als een leeuw, heen en weer aan het paceren in een kleine kooi. Ik liep van de muur aan de oostkant van de kamer naar de westmuur in mijn kamer, pacing, kreeg elke beweging die ik kon, allemaal terwijl muziek op de achtergrond speelde. Als je niet kunt rennen, lopen, zei ik tegen mezelf.
Ik las tijdschriften zoals Sports Illustrated en boeken over basketbal, zelfhulp en het ambacht van schrijven. Ik schreef een boek van bijna 400 pagina’s. Ik heb mezelf artistiek uitgesproken door poëzie te schrijven, te denken aan politieke ideeën en na te denken over mijn leven aan de buitenkant.
Ik voelde me gelukkig dat ik familie en vrienden had die me zouden komen opzoeken. Dit maakte ook een enorm verschil.
Ik heb slechte ervaringen gehad met bijwerkingen van medicijnen die ik in het verleden heb meegenomen. Na het vinden van een medicijn dat eindelijk werkte, waardoor mijn hersenen de tijd hadden om te koelen, was het eindelijk tijd om het ziekenhuis drie maanden later te verlaten. Het voelde triomfantelijk, wetende dat ik het ziekenhuis verliet. Maar ik voelde me ook nerveus om terug te integreren in de drukke straten van de stad die me grootbracht.
Ik liep door het centrum van Toronto met een heldere blauwe tas met al mijn bezittingen en nam de trein terug naar huis. Het leven om me heen voelde alsof het zo snel bewoog, als een grote vervaging. Ik had het doel om gewoon thuis te komen. Een stap voor stap.
Terugkijkend realiseer ik me dat in het ziekenhuis zijn niet het einde is van mijn reis in de geestelijke gezondheidszorg. Ik ga naar mijn 10e jaar van vrijwilligerswerk als basketbalcoach. Ik heb me gericht op mijn schrijven, in de hoop op een dag een gepubliceerde auteur te worden.
Ik hoop dat ik niet meer op een psychiatrische afdeling hoef te zijn. Ik streef ernaar om een gezond en gelukkig leven te leiden, wat volgens mij mogelijk is.
Ik verloor mijn vrijheid en gevoel van controle op de psychiatrische afdeling. Maar ik heb nooit de hoop verloren en ik heb mijn eigen manieren gevonden om vooruit te blijven gaan.
Ik zie mezelf niet als een slachtoffer, maar eerder iemand die een moeilijke tijd heeft meegemaakt.
Eind 2024 maakte ik een radiodocumentaire met CBC genaamd Dromen van beter over de realiteiten die mensen met een bipolair gezicht.
Idee53:59Dreaming of Better: Leven met een bipolaire stoornis
Schrijver en filmmaker Luke Galati zegt: “Leven met een bipolaire stoornis is zwaar.” Hij deelt de realiteit van zijn worstelingen in de geestelijke gezondheidszorg, hoe het is om in een psychiatrisch ziekenhuis te leven en een weg naar wellness te vinden. Zijn documentaire is zowel een persoonlijk essay als een reeks gesprekken met professionals in de gezondheidszorg en anderen die een bipolaire stoornis hebben.
Het bevestigde het idee dat het mogelijk is om de aandoening te beheren en een zinvol leven te leiden. Pijn in doel veranderen. Het won zelfs een prijs voor het rapporteren over de geestelijke gezondheid van jongeren.
Wanneer ik anderen ontmoet die misschien een geliefde in de psychiatrische afdeling hebben, moedig ik hen aan om geduld te tonen en die persoon genade te geven. Misschien ga je een moeilijke tijd door met je eigen geestelijke gezondheid. Mijn bericht is dit – verlies de hoop niet.
Het was een fase van mijn leven, maar het definieert me niet.
Ik ben gaan denken aan mijn tijd in het ziekenhuis als niet het einde voor mij, maar eerder als een nieuw begin.
Heb je een boeiend persoonlijk verhaal dat begrip kan brengen of anderen kan helpen? We willen van je horen. Hier is Meer info over hoe u ons kunt pitchen.
