Spoilers voor “Lucky Day”.
Wanneer de schrijvers voor dit seizoen van Doctor Who werden aangekondigd, één naam in het rooster bracht me onmiddellijk op scherp. Pete McTighe heeft misschien een voorname filmografie, maar in dit huis staat hij bekend als de persoon die ‘Kerblam’ schreef. Dat is de aflevering van het Chibnall-tijdperk dat wordt samengevat als “Space Amazon is geweldig en de mensen die protesteren tegen slechte werkomstandigheden en massale layoffs zijn de echte schurken.” Stel je dan voor, mijn opgetogen verrassing wanneer “Lucky Day” niet alleen zijn politiek goed doet, maar het doet dit met Molotov -cocktails in de hand.
Het is 2007 en de dokter en Belinda Land in Londen terwijl de klok middernacht op nieuwjaarsdag slaat. De dokter, Vindicator in de hand, krijgt nog een reeks coördinaten voordat hij zich realiseerde dat een kleine jongen, Conrad Clack, het Tardis -land zag. Hij overhandigt Conrad een stuk van 50 pence en vertelt hem dat het zijn “Lucky Day” is, voordat de jongen terug naar zijn moeder sprint. Maar ze is niet geïnteresseerd in zijn verhaal over een magische blauwe doos, slaat de jongen en zegt dat ze genoeg van zijn leugens heeft.
Conrad ontmoet vervolgens de TARDIS 17 jaar later, toen hij het zag geparkeerd door een donker steegje. Er is een deur in de buurt met een gebroken slot en hij waagt zich naar binnen naar een gesloten warenhuis, waar hij wordt gestalkt door een ongezien monster. Na een paar seconden borstelt het monster langs Conrad, waardoor groen slijm in zijn nek achterblijft – zo is het hoe het zijn prooi markeert. Wanneer het wezen, de Shreek, in de open lucht komt om toe te slaan, wordt het weggevoerd door de dokter en Ruby.
Vanuit de schaduw ziet Conrad de dokter in Ruby een flesje tegengif, zoals ook zij werd gemarkeerd als prooi. Hij stalkt ze terug naar de TARDIS en hoort hun gesprek af – een half uur eerder hing ze rond met de Beatles en plaatste dit net na ‘The Devil’s Achterdeling’. Hij maakt een foto van Ruby en plaatst deze online en vraagt internet of iemand deze vrouw heeft gezien.
Hij volgt Ruby op een gegeven moment nadat ze stopt met reizen in de TARDIS en nodigt haar uit op zijn podcast. Conrad probeert te flirten met zijn gast, en een snelle montage toont ze datum en begint elkaar serieus te nemen. Hij bekent zelfs dat hij aanwezig was tijdens die eerste ontmoeting met de Shreek, en Ruby overhandigt hem een flesje tegengif. Ze zegt dat de Shreek, die hem met groen slijm had getagd, zich voorbereidde om terug te keren naar deze dimensie om hem opnieuw te jagen. Maar eenheid-de militaire bondgenoten van de dokter hier op aarde-veroverden het (off-screen).
Het paar gaat naar een plattelandsdorp waar Conrad haar aan zijn vrienden introduceert in een rustige pub. Maar terwijl de nacht binnen trekt, beginnen de lichten te flikkeren en verschijnen de knipoog-en-je-mis-miss-it flauw van enge monsters buiten. Een van de vrienden van Conrad, Sparky, wordt vermist en Ruby roept eenheid op die in actie springt ondanks geen tekenen van een Shreek -inval. Conrad bekent aan Ruby dat hij het tegengif niet heeft genomen en haar wil bewijzen dat hij zo dapper was als de dokter om haar hart te winnen.
Wanneer de eenheid arriveert, staan soldaten uit met een paar Shreek -monsters totdat ze onthullen dat ze gewoon Conrad’s stooges in rubberpakken zijn. Conrad is geen onschuldige in een crisis die hij niet kan begrijpen, hij is een samenzweringstheoretische streamer die beweert dat een eenheid een schijnorganisatie is. Hij is het type om stunts te ingenieurs en bedrieglijk de resulterende beelden te bewerken om zijn doelen te smeren. Ik zal niet de echte wereldcijfers noemen waar Conrad door is geïnspireerd omdat we boze e -mails van hun advocaten zouden krijgen, maar ik weet zeker dat je kunt uitzoeken wie ze zijn.
De ontmoeting van Conrad met eenheid werd livestream en er is nog een montage van mensen die praten met hun generieke volgers van sociale media die de organisatie ontcijferen. Hij is gearresteerd, maar snel vrijgelaten en een welkome persreis van de Britse media gegeven, inclusief een gunstige BBC News rapport en een grap over de Britse versie van De gemaskerde zangeres. Conrad wordt zelfs getroost tijdens een interview op De enige show – A Prime Time Talk / Magazine Show – door zijn echte presentator Alex Jones (niet die).
De toezichthouders van de eenheid in de Britse regering en genève gesp op publieke druk om de eenheid nauwlettend in de gaten te houden. Terwijl het hoofd is, zegt Kate Lethbridge-Stewart, stel je het lot van de wereld voor als een dictator het arsenaal van de eenheid van gevangen buitenaardse technologie in handen kreeg. Iemand senior bij eenheid vereist de gekooide (en echt) Shreek vastgelegd off-screen wordt uit Londen verwijderd en naar de helikopterplaten gebracht klaar voor het transport. Ondertussen heeft Conrad een man aan de binnenkant, die is geradicaliseerd om te geloven dat zijn eigen werkgevers een schijnvertoning zijn, die hem helpt in te breken in een eenheidshoofdkwartier.
Kate weigert het gebouw af te sluiten en erop te staan dat het tijd is dat het probleem voor eens en voor altijd is opgelost. Conrad, met een gestolen eenheid geweer in de hand, probeert Kate te lokken om haar op de camera aan te vallen met een vicieuze laster over haar vader, de legendarische brigadier. Kate is blij dat de dokter hier niet is, omdat hij haar niet zal weerhouden om te doen wat het publiek heeft geëist dat ze de afgelopen minuten doet. Ze opent de kooi die de shreek vasthoudt en laat hem voor Conrad gaan.
Zoals alle twee-bits pestkoppen, brokkelt Conrad af in het licht van echt gevaar en begint het om genade te smeken, maar Kate weigert. Helaas overhandigt Shirley Ruby een Taser, die ze gebruikt om de Shreek te knock -out te slaan voordat het Conrad’s hoofd kan bijten. Nu zijn leven is gered, gaat Conrad terug naar de livestream, met de “speciale effecten” van die eenheid zijn beter geworden. Op dat moment wordt de Shreek wakker en bijt zijn arm eraf.
Er is een scherpe snee, en vervolgens zien we Conrad wakker worden in een gevangeniscel met een constructie rond zijn arm, vermoedelijk om het aan zijn elleboog te laten samenvoegen. Plots hoort hij het tardis -geluid en wordt aan boord gebracht voor de dokter om hem te vertellen dat hij een bittere, trieste persoon is die in de gevangenis zal sterven. Maar Conrad is niet berouwvol en zegt dat hij de ‘realiteit’ van de dokter ‘verwerpt’. Nadat hij is teruggekeerd naar de cel, wordt hij bezocht door mevrouw Flood, die bevestigt wat hij zag echt was, en dat ze hem vrij laat zijn omdat het zijn ‘gelukkige dag’ is.
Het lijkt erop dat ik Pete McTighe een fulsome verontschuldiging verschuldigd ben en moet aannemen dat hij niet in gebreke is gebleven voor alle reactionaire politiek van ‘Kerblam’. “Lucky Day” is zowel een waardig vervolg op “73 yards” en een teken dat, als Doctor Who is slechts enkele weken van een gedwongen pauze, dan gaat het uit om te slingeren. Het heeft veel doelen, waaronder de gebruikelijke reputatie van de BBC van onsmakelijke karakters. Het idee van wie in “het verkeerde” is, wordt hier ook expliciet duidelijk gemaakt en Conrad neemt dezelfde politieke (en verhalende) kringen in als Roger AP Gwillam (Albion TV krijgt een referentie).
Zoals veel van de run van dit jaar, voelt de aflevering aan als een overvol script dat vervolgens werd gekapt om in een specifieke looptijd te passen. Maar het structurele werk dat ten grondslag ligt aan dingen, voelt hier steviger, dus hoewel veel van het bindweefsel afwezig is, is het niet ten koste van het verhaal. Kate’s beslissing om de Shreek te ontketenen, is misschien goed getrokken, maar het is beter dan de oplossing die uit het niets verschijnt omdat er nog vijf minuten te lopen zijn.
Er is een element van de show die zijn sterke punten speelt, en de genre -savviness van zijn publiek hier ook. Als je de beats van een romantiekfilm van een meisje-meets-boy kent, dan zul je zien dat dit een gesneden spiegelversie daarvan is. En we hebben niet veel bewijs nodig van Conrad’s schurk – het bellen van de dokter, eenheid en Kate een aantal fraude om geld te verdienen aan zijn online publiek – omdat we weten dat ze dat zijn Onze helden. Bovendien verdient iedereen die brigadier Lethbridge-Stewart leed, het verdient om te krijgen wat er naar hen toe komt.
“Lucky Day” is slim over hoe het ons ook kennis maakt met Conrad, waardoor we vanaf het begin duidelijke rode vlaggen krijgen. Volwassen Conrad heeft geen bedenkingen bij het maken van een foto van een vreemdeling en het online delen voor internet om zich namens hem te identificeren. Er is een hint van oordeel over hoe hij vraagt naar haar relatie met en met de dokter, die de manier weerspiegelt waarop Alan Budd met Belinda flirtte in ‘The Robot Revolution’. Het is zelfs een interessant contrapunt voor die aflevering, omdat we al vroeg genoeg tijd met Conrad krijgen om te leren op zijn minst op zijn hoede te zijn, in plaats van dat het een vrij niet-ondersteunde derdenwending is.
Als er één nadeel is, is het dat de aflevering leunt op de trope die overlevenden van misbruik die cyclus van misbruik in stand houden. Conrad wordt door zijn moeder in het hoofd getroffen en hoewel het moeilijk is om een gedragspatroon uit één scène aan te nemen, leek het niet alsof het de eerste keer was. Zoals we in ‘Lux’ zagen, zijn er grenzen aan de vertelmogelijkheden die inherent zijn aan een serie over een onsterfelijke wetenschapsclown die overal in tijd en ruimte in een blauwe doos reist.
Deze aflevering is ook gericht op Ruby’s post-tardis leven, dat haar in een kwetsbare positie heeft achtergelaten. Zoals ze aan het einde van de aflevering toegeeft, werd haar tijd met de dokter doorgebracht in een constante staat van paniek en gevaar. Ze is moe, ze is alleen en de eerste man met wie ze probeerde een relatie te vormen, bleek haar te gebruiken. Dat zal zeker een litteken achterlaten, maar de After -effecten van een reis in de TARDIS worden zelden besproken in de context van de serie zelf. De meerderheid van de metgezellen van de klassieke serie misten gedetailleerd interieurlevens, terwijl moderne tijd vaak doorgaan naar andere “opwindende” dingen in plaats van terug naar een normaal leven.
Mevrouw Flood Corner
Het lijkt erop dat de structuur van de serie niet alleen Russell T. Davies is die op een bekend ritme vertrouwt, maar iets meer opzettelijk. “Lucky Day” is de vierde op rij die thema’s en elementen deelt met dezelfde genummerde aflevering in de line -up van vorig jaar. Het zal interessant zijn om te zien hoeveel van de “The Story and the Engine” van volgende week en de “The Interstellar Song Contest” van de volgende week deelt met hun tegenhangers uit de eerste serie.
Het is aannemelijk dat de tijdbreuk die te zien was in “The Robot Revolution” op de een of andere manier de serie van de eerder geplande koers heeft geslagen. Dat hetzij in de fictie van de show of in zijn metafictie, we expliciet parallelle versies van die eerdere afleveringen zien. Als je je ook uit die aflevering herinnert, zegt de dokter dat hem werd verteld om Belinda te ontmoeten door een onbekende persoon. Wat als hij de voorsprong van Conrad achtervolgde, en zo ja, zou dat voldoende zijn om een paradox te creëren (zelfs als de TARDIS dergelijke obstakels kan vermijden)?
Dan is er het feit dat Conrad zegt dat hij expliciet de ‘realiteit’ van de dokter afwijst, wat aanvoelt als een veelzeggende manier om dingen te formuleren. Vooral omdat de tweedelige finale van dit seizoen de titel ‘Wish World’ en ‘The Reality War’ is, hoewel die titel nauwelijks een enorme aanwijzing is. De finale van vorig seizoen was tenslotte ‘Empire of Death’, in tegenstelling tot ‘degene waarin het blijkt dat Stuekh vasthoudt aan het TARDIS -dak want God weet hoe lang ook’.
Ik weet niet zeker of ik te veel wil lezen in mevrouw Flood die Conrad vrijgeeft, omdat dat, zoals vorige week, gewoon een topper van het verhaal kan zijn. Het kan zijn dat ze hem gewoon laat uitlaten om meer schade aan te richten en de doelen van de dokter te ondermijnen in plaats van iets specifieks. Om nog maar te zwijgen van het feit dat als mevrouw Flood een dimensie-surfen entiteit is die de dokter vernietigt, ze nauwelijks veel nut zal hebben voor een schmucky youtuber.
Deze week kondigde de BBC aan dat “de realityoorlog” niet zijn gebruikelijke vroeg in de dagstream online zou worden. In plaats daarvan zal het de iPlayer en Disney+ tegelijk met de UK -uitzending raken, en beide afleveringen worden opgesteld voor een kleine bioscooprelease. Dat is gereserveerd voor grote afleveringen van evenementen en het voegt meer gewicht toe aan het gerucht dat Gatwa de show al heeft verlaten. Om nog maar te zwijgen van het feit dat hij in het stuk speelt Geboren met tanden Van 13 tot en met 11 augustus – waardoor hij geen seizoen voor 2026 zou fotograferen.
Buiten de Mystery Box -elementen van de show, voelt dit seizoen alsof het een meta -gesprek met zichzelf heeft. ‘Lucky Day’, bijvoorbeeld, neemt een soortgelijk uitgangspunt als ‘Love and Monsters’, een aflevering van Doctor-Lite gericht op een van de zogenaamde gewone mensen die perifeer betrokken zijn bij de avonturen van de dokter. Conrad wordt aanvankelijk gepresenteerd als een van de verloren zielen die zich aangetrokken voelen tot de dokter – je zou ze bijna kunnen beschrijven als fans – maar die niet helder genoeg schijnen om de speciale aandacht van de Heer te krijgen.
Oh, en ik kan geen enkele reden bedenken die verder gaat dan gekke fanservice dat Conrad’s streaming -outfit “denktank” wordt genoemd dan een diepe knipoog naar de “robot” van 1974. Er is tenslotte bijna niets gemeen tussen de twee entiteiten en hun doelen zijn ogenschijnlijk in conflict.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Engadget op https://www.engadget.com/entertainment/tv-movies/doctor-who-lucky-day-review-pete-i-owe-you-an-apology-190037017.html?src=rsss
