Vaticaanstad:
Met de dood van paus Franciscus, aangekondigd door het Vaticaan op maandag, zullen rooms-katholieken over de hele wereld beginnen te speculeren over wie onder de roodgewassen kardinalen hem zullen opvolgen.
Gezien de aard van kardinale afspraken die Francis tijdens zijn pausdom maakte, zal er onvermijdelijk enige verwachting zijn dat de opvolger van de Argentijnse pontiff een andere niet-Europese zal zijn, en dat hij, net als Francis, een andere progressieve, tegenover de conservatieve vleugel van de kerk zou kunnen zijn.
Het verkiezingsproces dat zal plaatsvinden zodra Francis in zeer geheimzinnig is begraven en niets zeker zal zijn totdat witte rook die uit de schoorsteen van de Sixtijnse kapel stroomt, vertelt de wereld dat een nieuwe paus is geplukt.
Kardinalen zijn de beste medewerkers van een Pontiff, die belangrijke afdelingen van het Vaticaan en bisdommen over de hele wereld uitvoeren. Wanneer een paus sterft of afneemt, komen die kardinalen jonger dan 80 in aanmerking om een geheim conclaaf in te voeren om het nieuwe hoofd van de rooms-katholieke kerk van bijna 1,4 miljard-lid te kiezen.
De complexe stemming zal onthullen of de huidige kardinalen, de meeste daar van Francis, geloven dat zijn omhelzing van liberale sociale waarden en zijn progressieve hervormingsagenda te ver is gegaan en of een periode van bezuiniging nodig is.
De kardinalen zullen de datum instellen voor de start van het conclaaf nadat ze de komende dagen in Rome zijn aangekomen.
Alleen een paus kan kardinalen benoemen en het type mannen dat hij kiest, kan zijn stempel op de kerk laten lang na zijn bewind – vanwege hun status als senior geestelijken en omdat een van hen kan eindigen als pontiff.
Vanaf 21 april waren er in totaal 252 kardinalen, 135 van hen kardinaalkiezers onder 809 van de kiezers werden benoemd door Francis, 22 door zijn voorganger Benedict en vijf door Johannes Paulus II.
Kardinalen worden “gecreëerd” bij ceremonies genaamd Consistories, waar ze hun ring krijgen, een rode biretta – een vierkante dop – en belooft loyaliteit aan de paus, zelfs als het betekent dat ze bloed afwerpen of hun leven opofferen, zoals aangegeven door de kleur rood.
Paus Franciscus hield 10 consistorieën en met elk van hen verhoogde hij de kansen dat zijn opvolger een andere niet-Europees zal zijn, de kerk heeft versterkt op plaatsen waar het een kleine minderheid is of waar het sneller groeit dan in het meestal stagnerende westen.
Gedurende vele eeuwen waren de meeste kardinalen Italiaans, behalve een periode waarin het pausdom was gevestigd in Avignon tussen 1309-1377, toen velen Frans waren.
De internationalisering van het College of Cardinals begon serieus onder Paul VI (1963-1978). Het werd sterk versneld door Johannes Paulus II (1978-2005), een paal die de eerste niet-Italiaanse paus was in 455 jaar.
Hoewel Europa nog steeds het grootste deel van de kardinale kiezers heeft, met ongeveer 39%, is het een daling van 52% in 2013 toen Francis de eerste Latijns -Amerikaanse paus werd. De tweede grootste groep kiezers komt uit Azië en Oceanië, met ongeveer 20%.
Een minder euro-centrische groep
Francis benoemde meer dan 20 kardinalen uit landen die nog nooit eerder een kardinaal hadden gehad, bijna allemaal uit ontwikkelingslanden zoals Rwanda, Cape Verde, Tonga, Myanmar, Mongolië en Zuid -Sudan, of landen met zeer weinig katholieken zoals Zweden.
In sommige gevallen heeft hij herhaaldelijk vacatures over het hoofd gezien in grote Europese steden die traditioneel kardinalen hadden, om te benadrukken dat de kerk niet zo euro-centrisch kon zijn.
Op andere plaatsen, zoals de Verenigde Staten, omzeilde hij bisdommen zoals Los Angeles en San Francisco, blijkbaar omdat ze conservatieve aartsbisschoppen hadden.
Robert McElroy, aartsbisschop van Washington sinds maart, wordt gezien als een progressieve en uitgesproken bondgenoot van de pastorale benadering van Francis voor sociale kwesties, zoals de bescherming van het milieu en een meer gastvrije benadering van LGBTQ -katholieken.
De erfenis van een paus
Hoe meer kardinalen een paus namen tijdens zijn bewind vergroot ook de mogelijkheid dat zijn opvolger iemand zal zijn die soortgelijke opvattingen heeft over kerk- en sociale kwesties.
Dit is echter niet altijd het geval, omdat de kardinalen een persoon kunnen kiezen die theologisch ongelijk is aan zijn voorganger, maar beschouwd als de beste kandidaat om interne kerkredenen of voor de historische tijden waarin de verkiezingen plaatsvinden.
Paus Benedict werd gekozen om Paus Johannes Paulus II gedeeltelijk op te volgen, omdat Benedict twee decennia met John Paul had gewerkt en de kardinalen continuïteit wilden.
Maar veel van dezelfde kardinalen voelden dat een “outsider” nodig was om Benedict op te volgen, die in 2013 ontslag nam, na het schandaal “vatileaks” een disfunctionele centrale administratie blootgesteld, veel ervan onder toezicht van Italiaanse prelaten.
Tegelijkertijd voelden veel kardinalen duidelijk dat de toekomst van het katholicisme verder lag voorbij het ouder wordende Europa, dus kozen ze Jorge Mario Bergoglio van Argentinië als hun pontiff – de eerste niet -Europese paus in bijna 13 eeuwen.
Hoewel kardinalen die 80 zijn geworden het conclaaf niet kunnen betreden, kunnen ze nog steeds de uitkomst beïnvloeden. Ze mogen vergaderingen bijwonen die bekend staan als algemene gemeenten die plaatsvinden in de dagen voordat een conclaaf begint en waar een profiel van de kwaliteiten die nodig zijn voor de volgende paus vorm krijgen.
(Behalve de kop, is dit verhaal niet bewerkt door NDTV -personeel en is gepubliceerd vanuit een gesyndiceerde feed.)
