Er is een heilige mantra in de Canadese politiek: campagnes zijn belangrijk. Je hoort het van experts, professoren en de man achter in je lokale Tim Hortons die denkt dat hij David Akin is met een dubbele dubbel.
En meestal hebben ze gelijk.
Maar niet op de manier waarop ze vroeger waren.
Als de oude regels nog steeds van toepassing waren in 2025, zouden Pierre Poilievre en de conservatieven de gordijnen al meten in het kantoor van de premier. Volgens elke traditionele maatregel hebben ze het soort campagne gerund dat in een meerderheid zou moeten eindigen. De advertenties zijn scherp en meedogenloos geweest. De boodschap is gedisciplineerd. De tour is blundervrij en schandaalbestendig geweest. En de drukte? Enorm. Dit zijn geen beleefde bijeenkomsten van partijloyalisten. Het zijn politieke rally’s met de energie van een tragisch hippe show. Het soort dat andere leiders nerveus maakt.
Ondertussen bieden Mark Carney en de liberalen een campagne aan die, als we genereus zijn, kan worden omschreven als ingetogen. Als we eerlijk zijn, is het slaapwandelen geweest. Carney is veel dingen: volbracht, gearticuleerd, wereldwijd bewonderd. Maar hij is geen natuurlijke campagnevoerder. Hij is een centrale bankier, geen straatpoliticus. In Davos verblindt hij. In een Timmins Strip Mall ziet hij eruit als een alien die zijn vliegende schotelparkeerde terug naar achteren.
De liberale campagne heeft weinig vonk, weinig urgentie en weinig voorsprong. Het is het politieke equivalent van Beige Wallpaper. Moeilijk te haten. Gemakkelijk te negeren.
En toch, hier zijn we. De liberalen zijn niet alleen competitief, ze zijn voorop. Vanaf deze week laat onze polling bij Ipsos ze de conservatieven met zes punten leiden. Vorige week steeg ze naar 46 procent, hun hoogste aantal campagne. Sindsdien zijn ze enigszins uitgegleden tot 42 procent, terwijl de conservatieven tot 36 procent hebben gestegen. De kloof sluit. Maar het is nog steeds een kloof.
Ontvang dagelijks nationaal nieuws
Haal het topnieuws van de dag, politieke, economische en actuele krantenkoppen, op uw inbox opgeleverd eenmaal per dag in uw inbox.
Dit zou niet moeten gebeuren. Maar dat is het. Omdat wat we een ‘campagne’ noemen, niet langer functioneert zoals het ooit deed.
We zijn in een nieuw tijdperk. Men definieerde niet door stabiliteit, maar door volatiliteit. Loyaliteit is dood. Identiteit is gebroken. Dit is het tijdperk van Churn. Kiezers staan niet in de rij achter feesten. Ze browsen. Politiek is transactioneel, wegwerpbaar en emotioneel geworden. Minder als een stadhuis. Meer als een dating -app.
Dit is niet campagne. Het is speed dating.
Dat is het hart van de tegenstrijdigheid. Campagnes doen er nog steeds toe, maar niet op de oude, lineaire, verhalende manier. Tegenwoordig gaat het niet om berichtendiscipline gedurende zes weken. Het gaat erom aandacht te trekken in de laatste 72 uur.
Als één regel nog steeds in de moderne politiek van kracht is, is het dit: de late pauze beslist alles.
In het verleden besloten de meeste kiezers vroeg. Campagnes versterkten die beslissingen. Die wereld is verdwenen. Vandaag gaat het om aarzeling. Kiezers houden hun opties open tot het einde. Ipsos -polling laat zien dat maar liefst één op de 10 hun definitieve beslissing nemen op de verkiezingsdag. In een nauwe race is dat geen afrondingsfout. Het is het hele verhaal.
En hier is de kicker: de meeste peilingen vangen het niet eens. Veldwerk eindigt meestal een dag of twee voordat de stembiljetten worden gegoten. En zelfs als de peiling meteen aan de draad zou blijven, zou het niet uitmaken, omdat het volgens de Canada Elections Act voor media illegaal is om nieuwe peilingsgegevens op de verkiezingsdag te publiceren. Dus net wanneer het verhaal zijn meest dramatische wending bereikt, worden de cijfers donker.
Hoe zit het met debatten? Ze waren ook ooit spelwisselaars. En ze kunnen nog steeds zijn, als iemand instort, een knock -out scoort of viral wordt. Maar meestal landen ze met een schouderophalen. Kijkers stemmen in met hun gedachten al verzonnen. Analisten sluiten hun opname in voor de laatste vraag. Alle anderen half kijken tijdens het scrollen van Instagram.
Dus, zijn campagnes belangrijk? Ja, maar niet over zes weken. Alleen in het laatste stuk. Zijn debatten ertoe doen? Soms, maar alleen wanneer ze het geluid doorboren.
Wat er nu toe doet, is momentum. Niet het soort dat u van plan bent. Het soort dat omhoog sluipt. Het soort dat rustig verschuift in gesprekken rond keukentafels. In de hoofden van kiezers wankelen nog steeds. In de stemming die wordt, laat en snel.
Dat is waar verkiezingen nu worden gewonnen. Niet in bussen of fasen gedurende weken, maar in de vervaging van de laatste uren, wanneer de perceptie hard wordt en beweging rustig gebeurt.
Dus ja, Carney heeft misschien een hoogtepunt bereikt. Ja, Poilievre kan de kloof sluiten. Maar dat bewijst niet dat campagnes ertoe doen zoals ze ooit deden. Het bewijst dat timing dat doet. Die indrukken vormen te laat. Dat de laatste uren zijn wat tellen.
Dit is de reden waarom Poilievre nog steeds een pad heeft. Ook Carney. Maar dit zal niet worden bepaald door platforms of experts of peilingsgemiddelden.
Het zal worden bepaald door een rusteloos electoraat dat niet heeft besloten.
Nog niet.
Maar dat moment komt eraan. Snel.
Darrell Bricker is wereldwijde CEO van Ipsos Public Affairs
& Copy 2025 Global News, een divisie van Corus Entertainment Inc.
