Dat klinkt misschien een beetje papperig-dat het punt van ADHD-behandeling is om u te helpen relaties op te bouwen en uw zelfrespect te verbeteren, in plaats van het meer wetenschappelijk klinkende doel om uw defecte hersenen te herstellen. Maar denk terug aan die controversiële verklaring in het artikel van Martine Hoogman 2017. Ze schreef dat het belangrijk was om de enigma -gegevens te interpreteren als bevestiging dat ADHD -patiënten ‘hersenen hebben gewijzigd’, omdat die biologische verklaring ‘zou helpen het stigma van ADHD te verminderen’, maar dat ADHD wordt afgebeeld als een ‘hersenaandoening’ daadwerkelijk zijn stigma vermindert? Zou het misschien niet, in feite, toename Het gevoel van schaamte en isolatie van een jongere om te horen dat ze een hersenaandoening hebben?
Een Australische psycholoog genaamd Luise Kazda heeft deze vraag bestudeerd. In een review -artikel uit 2021 vonden zij en haar collega’s 14 studies waarin het ontvangen van een ADHD -diagnose een gevoel van “empowerment” creëerde door “een gevoel van legitimiteit te ondersteunen, gepaard met begrip en sympathie, evenals verminderde schuld, schuld en woede.” Maar in 22 andere studies schreef Kazda: “Een biomedische kijk op moeilijkheden bleek geassocieerd te zijn met ontsteking. Door een excuus voor problemen te bieden, kan een afname van de verantwoordelijkheid door alle betrokkenen optreden, vaak gevolgd door inactiviteit en stagnatie.” Een extra 14 studies wees uit dat de diagnose de gevoelens van stigmatisering verhoogde. “De diagnose kan een identiteit creëren die vooroordelen en oordeel verbetert,” meldde Kazda, “die worden geassocieerd met nog grotere gevoelens van isolatie, uitsluiting en schaamte.”
Het is nog steeds niet helemaal duidelijk waarom de eenvoudige handeling van het bieden van een diagnose van ADHD zulke ingrijpende effecten lijkt te hebben op sommige kinderen en hun families. Maar het is zeker waar dat onder het medische model een diagnose een heel ander bericht stuurt dan onder een model als Sonuga-Barke’s, dat de ADHD-symptomen van een persoon ziet als, althans gedeeltelijk, het product van een mismatch met een bepaalde omgeving.
Voor sommige ouders kan het inderdaad minder stigmatisch en comfortabeler zijn om te kunnen zeggen: “Mijn kind heeft ADHD, een medische aandoening, dus hij moet dit medicijn elke dag innemen”, in plaats van: “Ik wil dat mijn kind slagen in omgevingen waarvoor hij niet goed geschikt is, dus daarom wil ik dat hij deze pillen inneemt.” Voor veel kinderen kan echter een diagnose van ADHD die via het dominante medische model wordt gecommuniceerd, meer dan een stigma aanvoelen; Het kan als een levenslange zin voelen. De boodschap aan kinderen is vaak dat ADHD een binaire, biologische categorie is, en als uw symptomen u in die categorie plaatsen, heeft uw hersenen een tekort en heeft u een aandoening.
Het alternatieve model daarentegen vertelt een kind een heel ander verhaal: dat zijn ADHD -symptomen op een continuüm bestaan, een waarover we allemaal vinden; dat hij die symptomen evenveel ervaart vanwege waar hij is vanwege wie hij is; En dat volgend jaar, als dingen veranderen in zijn omgeving, die symptomen ook kunnen veranderen. Gewapend met dat begrip kunnen hij en zijn familie beslissen of medicatie logisch is – of voor hem de voordelen waarschijnlijk opwegen tegen de nadelen. Tegelijkertijd kunnen ze overwegen of er veranderingen zijn in zijn situatie, op school of thuis, die kunnen helpen zijn symptomen te verlichten. Als hij ook andere psychologische aandoeningen ervaart-angst of depressie of posttraumatische stress-kunnen ze stappen ondernemen om die diepere problemen aan te pakken, onafhankelijk van zijn onvermogen om zich te concentreren in de wiskundeles.
Toegegeven, die versie van ADHD heeft bepaalde nadelen. Het ontkent ouders de duidelijke, definitieve verklaring voor de problemen van hun kinderen die als een dergelijke opluchting kunnen komen, vooral na maanden of jaren van frustratie en onzekerheid. Het vereist vaak veel flexibiliteit en experimenten van patiënten, families en artsen. Maar het heeft ook twee belangrijke voordelen: ten eerste weerspiegelt het nieuwe model nauwkeuriger het nieuwste wetenschappelijke begrip van ADHD en ten tweede, het geeft kinderen een visie op hun toekomst waarin dingen daadwerkelijk kunnen verbeteren – niet omdat hun hersenen chemisch opnieuw worden gemodificeerd op een manier die hen beter in staat maakt om in de wereld te passen, maar omdat ze een manier vinden om de wereld beter te maken om hun ingewikkelde en onderscheidende hersenen te maken.
Bronfoto’s, van top: Rob Lewine/Tetra -afbeeldingen, via Getty -afbeeldingen; Brusinski/Getty -afbeeldingen; Pixelfit/Getty -afbeeldingen; Richard Hutchings/Corbis, via Getty -afbeeldingen.
