Het is de boodschap van een dwaas om te proberen de obsessie van president Trump met tarieven te rationaliseren.
Dit wil niet zeggen dat mensen het niet hebben geprobeerd. Er zijn een aantal theorieën die proberen de preoccupatie van Trump met tarieven en handelsoorlogen te verklaren. Misschien wil hij de Amerikaanse productie nieuw leven inblazen en fabrieksbanen terugbrengen naar postindustriële gemeenschappen die worden gerekt door armoede en wanhoop. Misschien wil hij de inkomsten die hij uit grote tarieven genereert om tekorten te verlagen en de langlopende schuld van het land aan te pakken. Of misschien hoopt hij het wereldwijde economische systeem opnieuw in evenwicht te brengen, waardoor de dollar wordt verzwakt om van de Verenigde Staten een meer exportgedreven economie te maken.
Maar elke manier van denken deelt een voor de hand liggend probleem: hoe bereikt men een van deze doelen met algemene tarieven die de handel met de Verenigde Staten radicaal dreigen te verminderen? Hoe revitaliseert u de Amerikaanse productie als fabrikanten de materialen die ze nodig hebben om fabrieken te bouwen en goederen te produceren niet redelijkerwijs kunnen importeren? Waar moet kapitaal vandaan komen? Hoe reset u de relatie van de natie met zijn handelspartners als die partners gedwongen worden u te behandelen als een slechte kracht die niet kan worden vertrouwd? En hoe wordt u verondersteld om arbeidersgemeenschappen nieuw leven in te blazen als uw handelsbeleid waarschijnlijk net zoveel banen in de arbeid zal vernietigen als zij, theoretisch, kunnen creëren?
Er is een hypothetische president met een hypothetisch vergelijkbare agenda die deze vragen zou kunnen beantwoorden. Deze werkelijke president kan dat niet. Hij reden niet in zijn preoccupatie met tarieven en kan noch redenen noch coherent over hen spreken. Er is geen groot plan of strategische visie, ongeacht wat zijn adviseurs beweren – alleen de impulsieve acties van een gekke koning, los van enige verantwoordelijkheid voor de natie of haar volk. Voor zover de apologen van de president willen dat we anders willen geloven, zijn de tarieven van Trump geen beleid zoals we het traditioneel begrijpen. Wat ze zijn is een instantiatie van zijn psyche: een concrete uitdrukking van zijn nul-som wereldbeeld.
De fundamentele waarheid van Donald Trump is dat hij blijkbaar geen enkele relatie tussen individuen, volkeren of staten kan beschouwen als iets anders dan een statusspel, een competitie voor dominantie. Zijn lange geschiedenis van oplichting en vijandige rechtszaken – om nog maar te zwijgen van zijn frequente weigering om aannemers, advocaten, makelaars en andere mensen die voor hem werkten te betalen – is voldoende bewijs van de realiteit dat een deal met Trump minder een overeenkomst is tussen gelijken dan een kans voor Trump om te misbruiken en de andere partij te exploiteren voor zijn eigen voordeel. Voor Trump bestaat er niet zoiets als een wederzijds voordelige relatie of een positief-som resultaat. In elke interactie, hoe triviaal of onbeduidend ook, iemand moet winnen en iemand moet verliezen. En Trump, zoals we allemaal weten, is een winnaar.
Dit simpele feit van de psychologie van de president doet meer om zijn antipathie te verklaren aan internationale handel en enthousiasme voor tarieven en andere handelsbelemmeringen dan enige theoretisering over zijn bedoelingen of algemene visie. Het is zeker niet alsof hij een overwogen beeld van de wereldeconomie heeft. Het is niet eens duidelijk dat Trump weet wat een tarief is.
Dit is geen opgraving. De president lijkt echt aan tarieven te beschouwen als vergoedingen die het buitenland betalen aan de Verenigde Staten. “We hebben enorme financiële tekorten met China, de Europese Unie en vele anderen,” schreef hij zondag op zijn sociale sociale website. “De enige manier waarop dit probleem kan worden genezen, is met tarieven, die nu tientallen miljarden dollars in de VS brengen” Hier ziet u ook zijn gerelateerde overtuiging dat een handelstekort een daadwerkelijke afwezigheid van fondsen vertegenwoordigt, verwant aan een negatief saldo op een bankrekening.
“Ik sprak met veel leiders – Europees, Aziatisch – van over de hele wereld. Ze willen graag een deal sluiten, maar ik zei:” We zullen geen tekorten hebben met uw land “, vertelde de president verslaggevers aan boord van Air Force One in het weekend. “We gaan dat niet doen, omdat voor mij een tekort een verlies is. We zullen overschotten hebben of in het slechtste geval zullen we zelfs breken.”
Natuurlijk is een handelstekort niet meer een verlies als het een verlies is wanneer u als consument uw zuurverdiende geld uitgeeft in een restaurant of een bioscoop of een supermarkt. Wanneer Amerikaanse bedrijven grondstoffen uit het buitenland kopen om hun eigen producten te maken – wanneer ze afgewerkte producten kopen en ze in hun schappen verkopen – hebben ze geen verlies. Ze wisselen valuta uit voor iets van waarde, dat ze zullen gebruiken of verkopen voor winst. Als een verklaring van economisch beleid heeft de uitspraak van Trump geen zin. Maar als een uitdrukking van zijn nul-som instinct-van zijn verlangen om te domineren-is het perfect coherent.
De wens van Trump om anderen te domineren is de drijvende psychologische kracht van zijn administratie. Zijn obsessie met territoriale verovering – gezien in zijn poging om de Canadese regering te dwingen om afstand te doen van haar soevereiniteit, evenals zijn oproepen voor de verwerving van Groenland en het Panamakanaal – is een duidelijk product van zijn roofbenige benadering van menselijke interactie. Zijn autoritaire pogingen om belangrijke instellingen van het maatschappelijk middenveld te koeien en te dwingen in naleving van zijn agenda en gehoorzaamheid aan zijn wil zijn ook een soort dominantiespel. Ze zijn bedoeld om zijn beheersing over zijn waargenomen vijanden meer aan te tonen dan om een beleidsdoel te bereiken. Hij zei zelfs zoveel tijdens een evenement op dinsdag, waar hij opschepte over de advocatenkantoren “die zich aanmelden met Trump” en zeiden dat “ze me veel geld geven, aangezien ze niets verkeerd hebben gedaan.”
Je zou zelfs kunnen zeggen dat deze behoefte om te domineren – deze overweldigende drang om meesterschap te tonen – is constitutief voor Trump’s zelf. Er moet een verliezer zijn of anders is er geen Trump. Of, zoals Hegel het uitdrukte, “zelfbewustzijn bestaat op zichzelf en voor zichzelf, in dat en door het feit dat het bestaat voor een ander zelfbewustzijn; dat wil zeggen, het is alleen door erkend of erkend te worden.”
Het resultaat van dit begrip van de persoonlijkheid van Trump is dat het geen zin heeft waar hij tevreden kan zijn. Hij zal altijd meer willen: meer sollicitanten om zijn volgende bevel te gehoorzamen; Meer vertoningen van zijn macht en autoriteit; en meer mogelijkheden om te vertrappen over degenen die er niet bij horen zijn Amerika.
Op dinsdag bevestigde de perssecretaris Karoline Leavitt van het Witte Huis dat de president het illegale en ongrondwettelijke idee had gedreven om opgesloten Amerikaanse burgers naar een gevangenis van maximaal beveiliging in El Salvador te sturen. Dit komt omdat het ministerie van Binnenlandse Veiligheid $ 45 miljard wil uitgeven aan een plan om de detentie van immigranten in de Verenigde Staten uit te breiden, met nieuwe faciliteiten om de vele duizenden mensen te houden die de president van plan is te arresteren en te deporteren, samen met de nodige diensten en nieuw personeel.
Gezien in het licht van de psychologische behoefte van de president om te domineren, is het vrijwel zeker waar dat zijn flagrant misbruik van de rechten van migranten, asielzoekers en in het buitenland geboren studenten in de Verenigde Staten-ze van de straten wegnemen om gevangen te worden genomen of, erger nog gezien. Op dezelfde manier dat er niets was dat kon voorkomen dat Trump een tariefregime oplegde dat in zijn gedachten de rivalen van Amerika vernedert, is er niets dat hem kan ervan weerhouden de dwingende kracht van de staat te gebruiken om degenen die hij thuis te domineren te domineren.
Trump is een winnaar en hij zal het laten zien door ons allemaal de verliezer te maken.
