Mumbai: Ooit een ijle keuze voor de elite weinigen, International Schooling In India is stilletjes een nationaal gesprek geworden. Tegenwoordig herbergt India het op een na grootste aantal internationale scholen wereldwijd-niet alleen in naam met een tag, maar ook in banden met wereldwijde onderwijsborden.
In het afgelopen decennium hebben gezinnen uit de middenklasse uit elke hoek die India op een kruispunt bevonden: moeten hun kinderen het bekende pad van Indiase boards volgen of een nieuwe cursus in kaart brengen met een buitenlands curriculum?
Aan het begin van deze eeuw was de schoolonderwijssector nogal anders: er waren slechts acht instituten die de IB -programmaen de telling van scholen die de Cambridge -cursus aanbieden (Igcse) was zo onbeduidend dat het bestuur in 2000 niet eens archieven in India had. Tegen 2011-12 hadden de twee boards – Cambridge International en International Baccalaureate – respectievelijk 197 en 99 scholen.
Verse gegevens van ISC Research, een denktank die de internationale schoolmarkt van de wereld volgt, laat zien dat India, de thuisbasis van 884 scholen in 2019, nu in januari 2025 972 scholen heeft, wat een groeitraject van vijf jaar van 10%weerspiegelt. Ter vergelijking, het totale aantal internationale scholen groeide met 8% in dit tijdsbestek en staat nu op 14.833. Maharashtra leidt nu met 210 scholen die zijn afgestemd op IB- of IGCSE -programma’s. Karnataka volgt, terwijl Tamil Nadu en Telangana snel inhalen.
“Meer Indiase families, expatriates en NRI’s kiezen voor internationale scholen, en daarom zien steden als Mumbai, Bengaluru, Hyderabad en Delhi meer investeringen van internationale schoolketens. Ouders hebben nu hogere inkomens en ze zien wereldwijd curriculums als een manier om hun kinderen te bestrijken, ze hebben de westerse universiteiten en open deuren van de westerse universiteiten en open deuren,” zeiden abishek pandy, is van het onderzoek van hun kinderen. Manager, India.
Wat opvallend is, zijn de binnenwegen die deze boards hebben gemaakt – reikend ver voorbij de steden waar ze voor het eerst landden. Internationale scholen staan nu op de kaart op plaatsen als Hatkanagale in Sangli, Tholahunse in Davangere en Sonaghati in Betul. “Elk jaar voegt Cambridge 100 scholen toe en komen er elk jaar 30 tot 40 nieuwe scholen van IB.
“De wereldwijde blootstelling en het stijgende inkomen zijn kort gezegd de twee redenen waarom Indiërs kiezen voor de internationale raden,” voegde Srivastava toe, waarbij de dubbele motor deze verschuiving veroverde: aspiratie en toegang.
Maar het is niet alleen de bestemming die ze trekt – het is ook het ontwerp. Voormalig IB -vertegenwoordiger voor Zuid -Azië, Farzana Dohadwalla, gelooft dat wat ouders trekt, de architectuur is van het leren zelf.
“Personaliseerd leren, de kleinere klassengroottes, is volgens mij een van de belangrijkste redenen dat ouders internationale scholen eisen. De meeste scholen hebben 25-30 studenten voor een klas. Bovendien vinden zeer verschillende strategieën voor het leren van het onderwijs plaats; het is niet didactisch waar een leraar op de voorkant staat en studenten leert,” zei ze.
Kunal Dalal, Managing Director, JBCN Education, “The International Curriculum toegevoegd, benadrukt op onderzoek gebaseerd leren, interdisciplinair denken en real-world applicatie, het bevorderen van essentiële vaardigheden voor toekomstige carrière-ambities. Verder, internationaal onderwijs legt een sterke nadruk op ervaringsgerichte, wereldwijde perspectieven, en leerlingen initiatieven, initiatieven, initiatief voor initiatieven, initiatieven, initiatieven, initiatieven, initiatieven, initiatieven, initiatiefs, initiatiefs, en empreactieve initiatieven, initiatiefs, en empreesproblemen en changeme-oplossers en change-oplossing en changemes.” Het is niet alleen de syllabus die is veranderd – het is de structuur, de cultuur en de mensen. Wat begon als een buitenlandse transplantatie heeft zich stevig in Indiase bodem geworteld. “Nu, 60% -70% van de studenten die op een internationale school studeren, volgen hun universitaire opleiding in India zelf,” zei Dohadwalla.
De gezichten aan de voorkant van de klas veranderen ook. Waar eenmaal buitenlandse hoofden deze instellingen hebben geleid, zijn het tegenwoordig grotendeels Indiase opvoeders – opgeleid, verhoogd en afgestemd op zowel wereldwijde normen als lokale gevoeligheden – die de richting vormen. Internationale scholing heeft misschien ooit losgemaakt van de onderwijstraditie van India; Tegenwoordig is het onderdeel geworden van het tapijt, zeiden de meeste experts.
Maar in de stille calculus van het moderne onderwijs weegt perceptie ook op tegen pedagogiek voor velen. Educatief Francis Joseph legt deze verschuiving vast met Candor: het starten van een internationale school, legde hij uit, is gewoon strategisch zinvol. Het proces van affiliatie is soepeler, de branding meer ambitieus en het collegegeld – opvallend hoger – krijgt weinig weerstand. “Zal een ouder vier lakhs per jaar betalen voor een CBSE -school? Nee,” zei hij. “Maar geef het de internationale tag, en niemand knippert.”
Het gaat niet alleen om curriculum – het gaat ook over optica. “In een wereld waar onderwijsinstellingen ook investeringen in onroerend goed zijn, komen internationale scholen netjes overeen met de land-en-bouwmodellen van particuliere eigenaren. Ze zijn meer dan scholen; ze zijn signalen van status, zorgvuldig gebouwd om een beroep te doen op ambitie en ambitie,” zei Joseph.
Wat begon als een rustig experiment is nu ook een volwaardig bedrijfsmodel geworden – een dat het speelboek van consumentenreuzen weerspiegelt. Net zoals FMCG -bedrijven hebben geleerd hun producten voor elke prijs aan te passen, leren scholen ook hun aanbod te segmenteren voor een gelaagde markt zoals India. Het resultaat? Een toename van instellingen die meerdere curricula onder één dak aanbieden.
“Naarmate steden uitbreiden en stratificeren, evolueren de verwachtingen van ouders net zo snel”, zei Joseph. “Met het fluctueren van de bestedingsmacht hebben scholen geleerd zich aan te passen. Dubbele boards – ooit een nieuwigheid – zijn nu een strategisch nietje. Een nationaal curriculum loopt naast een internationale, vaak binnen dezelfde campus, ontworpen om gezinnen in het sociaal -economisch spectrum aan te spreken.”
