In de jaren tachtig werd algemeen verondersteld dat er een intieme band was tussen president Ronald Reagan en Margaret Thatcher. Ze vond hem persoonlijk leuk en deelde zijn vrije markt en anti-communistische overtuigingen, maar ze had haar privé twijfels. Kort nadat Reagan in 1981 was ingehuldigd, had Thatcher het over de nieuwe president met Lord Carrington, haar minister van Buitenlandse Zaken, toen ze aan de zijkant van haar schedel tikte en zei: “Peter, er is niets.” Later was ze woedend door Reagan’s Opéra Bouffe Invasie van Grenada, wiens staatshoofd koningin Elizabeth II was.
Twintig jaar later was er zeker een relatie tussen president George W. Bush en de man die hij noemde ‘mijn beste vriend en partner op het wereldtoneel’, premier Tony Blair. En kijk waar ze ons landden, speciale partners in een catastrofale invasie. Elke intieme Britse Amerikaanse relatie had zijn nemesis in het zand van Irak moeten ontmoeten.
Zelfs toen, nog steeds aan dezelfde waan, zat Mr. Starmer in februari in het Oval Office voor de heer Trump. De uitvoering culmineerde in zijn theatrale gebaar van het produceren van een uitnodiging van koning Charles III om Engeland te bezoeken, die Matthew Parris, een journalist en voormalige assistent van Thatcher, “een goedkope, gênante en vernederende stunt noemde, ongetwijfeld pijnlijk voor de koning.”
Aangezien ten minste één peiling heeft ontdekt dat een duidelijke meerderheid van de Britten een negatief beeld heeft van de heer Trump, zou een staatsbezoek door hem en zijn vrouw, Melania, een effect kunnen hebben verre van wat hij hoopt. Het lijkt misschien minder op het populaire bezoek uit 2009 van president Barack Obama, en de First Lady, Michelle Obama, dan die van Nicolae en Elena Ceausescu van Roemenië, toen het personeel van Buckingham Palace naar verluidt werd verteld om de waardevolle spullen op te sluiten.
In plaats van een mythische speciale relatie op te roepen, zou de heer Starmer misschien beter kunnen doen om de wijze woorden van een voorganger, Lord Palmerston, te herinneren, die zei dat Engeland geen eeuwige vrienden heeft en geen eeuwige vijanden, alleen eeuwige belangen. Heeft een serieuze natie, inclusief de Verenigde Staten, ooit een ander principe gevolgd?
