Toen de Franse president Emmanuel Macron afgelopen september Jean-Noël Barrot benoemde als zijn nieuwe minister van Europa en Buitenlandse Zaken-de vierde gedurende acht jaar aan de macht-vreesde iemand dat de 42-jarige econoom misschien volledig wordt overschaduwd door de kinetische leider van het land. Macron heeft inderdaad het hele jaar door woedend in Europa, het Midden -Oosten en Azië gegooid, onderhandeld over deals over klimaat, handel, militaire hulp en vrede, een deel ervan in een poging om een pijnlijk vacuüm te vullen dat door Washington is achtergelaten. Voor dat alles is Barrot, die een paar jaar les gaf aan het MIT, naar voren gekomen als een vurige stem voor de agenda van zijn baas, in een poging om de wereld een wereldwijd ingesteld alternatief te geven voor een steeds meer naar binnen uitziende ons
Deze week staat dat contrast op Stark-display in de zongebakken Provence City of Nice, waar duizenden worden verzameld voor de UN’s Oceans Conference. De hoop is dat na vijf dagen van gesprekken en toespraken, naties akkoord zullen gaan met internationale controles op vissen, diepzee-mijnbouw, natuurbehoud en andere kwesties, om de snelle degradatie van oceanen te stenigen, cruciaal voor het herining van de opwarming van de aarde. Delegaties van topoverheidsfunctionarissen, presidenten en premiers uit ongeveer 170 landen behoren tot de drukte. Afwezig: de VS
Aan het einde van de hectische openingsdag op maandag ging Barrot met de tijd zitten om na te denken over de impact van een diep veranderde wereldwijde volgorde en wat er kan worden gedaan.
Dit interview is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.
TIJD: De Amerikaanse administratie is hier niet vertegenwoordigd. Hebben ze de uitnodiging geweigerd, of hebben ze nooit gezegd of ze zouden komen?
Barrot: Iedereen was uitgenodigd. Dit is een VN -conferentie, dus elk lid van de VN wordt uitgenodigd om te komen. Maar ik kan niet anders dan opmerken dat veel Amerikaanse organisaties aanwezig zijn. We hebben ons wetenschappers. We hebben de burgemeester van New Orleans, de burgemeester van New York, de burgemeester van Los Angeles.
Dit is echt een cruciale wereldwijde top. Zeg je dat het niet uitmaakt of de VS zichzelf uit het hele proces haalt? Omdat het natuurlijk niet alleen de oceanen zijn.
Eén ding is waar: Europa zal het multilateralisme nooit opgeven, bij samenwerking. Wij geloven dat het in het belang van de mensheid is, maar het is ook in onze eigen belangen.
We zien veel landen over de hele wereld, in Afrika, in Latijns -Amerika, in Zuidoost -Azië, die naar Frankrijk en Europa kijken om zich te verzetten. Ze kijken naar ons en verwachten dat we de verleiding door sommigen zullen weerstaan om terug te gaan naar confrontatie, angst voor dwang. En het is onze bedoeling om coalities op te bouwen wanneer traditionele multilaterale forums niet effectief zijn, om aan te tonen dat er maar één manier is om de wereldwijde problemen op te lossen waarmee we worden geconfronteerd, waarvan de gevolgen van invloed zullen zijn op ons dagelijks leven, (wat) op multilaterale middelen is.
Dat voelt een beetje alsof je bergop klimt. Je moet een coalitie samenstellen en dit multilateralisme bouwen, zonder een belangrijke speler.
Nee. Wat ik zeg is dat we het multilateralisme op alle gebieden zullen verdedigen. We vieren dit jaar de 80e verjaardag van de VN. Ze bouwden die die voor ons kwamen. Ze bouwden een aantal multilaterale forums voor handel, voor beveiliging, voor milieu. We gaan deze verdedigen en steunen. Maar op enig moment dat ze geen resultaten kunnen leveren, omdat sommigen zich van binnenuit verzetten, dan zullen we andere manieren vinden voor multilaterale forums en samenwerking.
De belangrijkste boodschap is dat iedereen, elk land ter wereld, beter af is met een effectief multilateralisme. Het is niet omdat sommige landen in de wereld multilateralisme willen opgeven, dat we zullen opgeven. We zullen het niet.
Dit gaat verder dan oceanen.
Ik denk aan internationale handel, van veiligheid, aan de beveiligingsarchitectuur die uit de Tweede Wereldoorlog komt, beginnend met het VN -charter dat in feite zegt dat er nooit een voorwendsel is voor geweld en brute kracht, behalve voor zelfverdediging, en behalve wanneer de Veiligheidsraad het voorschrijft.
We zien deze basisprincipes – dat je mijn grenzen niet aanraakt en ik zal de jouwe niet aanraken – worden geschonden.
Bedoel je Oekraïne?
Ja, en andere plaatsen in de wereld. We zien het non-proliferatieverdrag in twijfel worden getrokken door sommige landen die in feite dicht bij het verwerven van kernwapens zijn en massale instabiliteit creëren.
Ik zou andere wereldwijde goederen, zoals gezondheid, met de Wereldgezondheidsorganisatie kunnen vermelden.
Dus de hele architectuur waarop we 80 jaar hebben vertrouwd.
Het is verzwakt. Het zal iets nieuws moeten zijn. Dat is de reden waarom we pleiten voor de hervorming van de Veiligheidsraad van de VN, om India, Brazilië, Duitsland, Japan en twee Afrikaanse landen toe te staan permanente leden te worden. (Sinds 1945 zijn alleen de VS, Groot -Brittannië, Frankrijk, China en Rusland permanente leden van de Veiligheidsraad en hebben de Veto -macht voor stemmen bij de VN)
Als we willen dat internationaal recht en multilaterale principes sterker zijn, hebben we de instellingen nodig om representatiever en legitiemer te zijn.
Mensen vragen hier al lang om en het is nooit gebeurd. Zie je nu een kans, gezien in welke vreselijke vorm multilateralisme?
Ik denk dat de geschiedenis versnelt. En voor iedereen die in deze erfenis gelooft die uit de ruïnes van de Tweede Wereldoorlog is gekomen, en die zich verantwoordelijk voelen voor het overbrengen van de volgende generatie de wereldwijde architectuur die niet verhindert dat alle landen iets ergs laten gebeuren, die zoveel van deze dingen in de afgelopen decennia hebben voorkomen – als we willen dat dit overleeft, is het tijd om te handelen.
Er zijn twee oorlogen die geen einddatum lijken te hebben. Hoe zie je dit einde in Oekraïne en in Gaza?
Dus in Gaza roepen we op tot een onmiddellijk staakt -het -vuren. Bevrijding van gijzelaars in handen van Hamas en ongehinderde toegang tot humanitaire hulp tot Gaza.
Maar dan is het enige alternatief voor een permanente staat van oorlog een politieke oplossing die berust op twee staten die naast beveiligingsgaranties leven. Dit is waar we aan werken in het perspectief van de conferentie die over een paar dagen zal plaatsvinden (een VN -conferentie in New York op 18 juni), waardoor alle obstakels op het pad naar een dergelijke politieke oplossing worden verwijderd, omdat we geloven dat het in het belang van het Israëlische volk, van het Palestijnse volk – en daarom in onze belangen, evenals Europees, als Europees is.
Voor Oekraïne hebben we Vladimir Poetin nodig om het vuur te stoppen en ermee in te stemmen om vredesonderhandelingen aan te gaan die zullen voldoen aan de principes van het VN -charter.
Omdat hij geen signaal lijkt te sturen dat hij dat bereid is om dat te doen, gaan we aanzienlijke druk opbouwen, door te coördineren met de inspanningen onder leiding van de Amerikaanse senatoren om in de komende dagen een nieuw pakket sanctiepakket aan te nemen, gericht op het dwingen van Poetin, waardoor vredesonderhandelingen kunnen starten.
En ook militaire veiligheidsgaranties uit Europa?
We hebben een staakt -het -vuren nodig voor discussies om te starten, en dan zullen die discussies natuurlijk tot de kwestie van territoria en veiligheidsgaranties hebben (om te gaan).
Denk je dat je door zou kunnen gaan zonder de VS, of denk je dat de VS eindelijk aan boord zullen komen?
Het belangrijkste punt is dat Oekraïne eventuele verdere agressie kan afschrikken. Dit begint met het versterken van hun eigen leger. Een sterk leger is op zichzelf een krachtig afschrikmiddel. Er zijn verschillende mogelijke formules en scenario’s die ik hier niet wil presenteren, waarvan sommige inderdaad een vorm van bijdrage van de VS bevatten
Terug naar de oceanen: president Macron vertelde de conferentie de Oceans ‘zijn niet te koop.’ Iedereen, waaronder ikzelf, begreep dat om te verwijzen naar de uitvoerende orde van president Trump die diepzee mijnbouw mogelijk maakt.
Hierover is er geen verrassing. We hebben een coalitie van meer dan 30 landen samengebracht die om een moratorium vragen, of op zijn minst om een voorzorgsbeginsel toe te passen op de uitbuiting van diepe zeeën, en die internationale inspanningen van de internationale zeebodemautoriteit ondersteunt om een mijnbouwcode op te stellen. Het is dus geen verrassing (dat) wanneer we recente beslissingen hebben gezien die de zeebodem uitbuiten dat we onze oppositie zouden uiten. We zeggen het vandaag en we zullen het in de toekomst zeggen.
Maar wat doe je als de VS gewoon doorgaat en effectief het internationale recht schendt? Wat is uw verhaal?
Onze missie hier in Nice is om de risico’s te benadrukken om zich over te geven aan dergelijke zeebodemuitbuiting zonder eerst de tijd te nemen om zijn middelen te verkennen en wetgeving te ontwerpen die de middelen van de oceaan zal behouden en economische activiteit met en van de oceaan zal toestaan. Dat is de enige manier om zo’n soort op oceaan gebaseerde economische activiteit acceptabel en duurzaam te maken.
Heeft u internationaal recht om dat af te dwingen? Ik bedoel, op dit moment ontbreekt het handhavingsmechanisme een beetje.
Nee. De internationale zeebodemautoriteit is bezig met het opstellen van een mijnbouwcode. We ondersteunen deze inspanning. Wat de volle zee betreft, is er absoluut geen regelgeving. Dit verdrag op volle zee (een niet-onderhandeld document dat verschillende landen deze week in Nice ratificeren) gaat het proces initiëren. Het zal eindigen met de regulering van 50% van de planeet (de oceanen) die absoluut geen wet, noch enige verordening is.
Dat draagt bij aan verschillende aankondigingen met betrekking tot beschermde mariene beschermde gebieden, koolstofarme transport, het creëren van een internationale organisatie voor de wetenschap van de oceaan en het creëren van een wereldwijde coalitie van steden en regio’s. De wereld neemt eigenlijk zijn bestemming in handen en handelt voor de oceaan.
Maar niet de VS?
Overal waar ik in Nice loop, zie ik de aanwezigheid van ons wetenschappers, Amerikaanse burgemeesters.
We hebben nog wat werk te doen om het bewustzijn te blijven vergroten, zodat iedereen over de hele wereld begrijpt dat er maar één oceaan is, en dat onze toekomst vrijwel – heel veel – ermee verbonden is.
Als we niet met resolutie handelen, kan de oceaan die onze vriend en bondgenoot is ook een tegenstander worden, vooral voor landen die kustlijnen hebben die worden blootgesteld aan de stijgende zeespiegel.
Dit is de grootste conferentie ooit georganiseerd op de oceaan. We hadden 4.000 mensen in 2017 in New York (de eerste VN Oceans Conference), 7.000 in Lissabon in 2022 en meer dan 100.000 mensen in Nice.
President Macron gaat dit weekend naar Groenland. Waarom?
Groenland is Europees grondgebied. Hij zal er zijn met de premier van Denemarken. We hebben herhaaldelijk gezegd dat Europese grenzen niet bespreekbaar zijn. Het is dus een manier om dit principe opnieuw te bevestigen, maar ook om onze samenwerking met Groenland te versterken. We zijn van plan die links te verbeteren, van wetenschappelijke samenwerking tot economische samenwerking.
Is het ook een bericht aan de Amerikaanse president?
Ik denk dat het meer een bericht is aan Greenland. En het bewijs van onze vriendschap ook.
